Sonbaharı “hüznün mevsimi” olarak düşünmüşümdür hep. Yazla kış arasında hüzünlü bir köprü. Güzel yaşanmış bir şeyleri geride bırakmanın ince sızısı. Aydınlığa veda edip karanlık günleri bekleyiş…
Ayrılık; hüznü, acıyı, özlemi, gözyaşını içinde barındıran çok özel bir sözcük! Aynı zamanda kişilikli, karşı konulamayan, önünde umarsızca boyun eğilen; biraz da acımasız bir kavram.