Acının müptelası olmuştum. Öyle ki gövdem bir mıknatıs gibi başkalarının yaralarını, acılarını da kendine çekip en derinde muhafaza ediyordu. Sokaktan geçen hasta kalaycının acısı, kocası tarafından bıçaklanan kadının acısı, anamın acısı, kanadı kırık kuşun acısı...
Sayfa 25 - Turkuvaz Kitap
Aradan dokuz ay geçti. Hamile bir kadının karnı dokuz ayda ne kadar büyürse benimki de sürekli yemekten, antidepresanlardan ve kortizonlu ilaçlardan o kadar şişmişti. Karnımda bebek yerine, benliğimi yiyerek büyüyen, adına umutsuzluk denen bir kurt yaşıyordu. Elli kilodan altmış üç kiloya çıkmıştım.
Sayfa 24 - Turkuvaz Kitap
Sıhhati yerinde, mutlu bir insanı bile tez vakitte hasta edecek kadar dayanılmaz, iç karartıcı bir yerdi. Ancak ben, bu boğucu ortamla aramda bir bağ kurmuştum. Bu evle birbirimize benziyorduk. Akıtan dama, koyu perdelere, köhne kanepelere, sararmış takvimlere, çatlak duvarlara, eşantiyon saate, otuz yedi ekran tüpü azalan televizyona, muşambası erimiş masaya, kirli halılara, yüz kez çitilense de ağarmayacak tuvalete, kırık küvete, paslı musluklara, yamuk tereklere, fermuarı bozuk bez gardıroplara, uğuldayan buzdolabına, cızırdayan çamaşır makinesine, pişirmeye mecali kalmamış fırına, bahçedeki hastalıklı çiçeklere, rengi atmış tabaklara benziyordum... Kısacası, nerden tutsan dökülüyordum.
Sayfa 24 - Turkuvaz Kitap
Okur Takip Önerileri
Göğsümde sanki on kat toprak...
Sayfa 22 - Turkuvaz Kitap
Yaşadığımı yalnızca kulağıma dolan belli belirsiz seslerden anlıyordum; seslerle görüp, seslerle koklayıp, seslerle dokunmak...
Sayfa 21 - Turkuvaz Kitap