Azra Kohen

İnsan, ilgisine paha biçemediği bir varlığın ilgisizliğinde nerede olursa olsun cehennemde değil miydi?

Ne yapsa kurtulamıyordu, bu durumdan, bu duygudan... görüntüsünden, kendisinden..

“Bir kadının nasıl göründüğü değil nasıl hissettirdiğiydi erkeği esir alan.”

Sevdiğim herkes gidiyor. Hep geride ben kalıyorum..

Ama gidecek başka bir yeri olmayan, kimsesi olmayan biri hatıralarından başka nereye gidebilir ki?

Hak ancak sahip olduğunu fark etmekle korunabilirdi ve ancak kişinin kendisi kendi hakkını koruyabilirdi.

Alkış ona ihtiyaç duyanlar için yaratılmıştır, bizim burda sessizliğe ihtiyacımız var ve tabii bir de müziğe, geri kalan her şey dışarıda kalabilir.