... +21
Siz heç təsəvvür edə bilməzsiniz ki, burada adamlar öz fikirləri olmaq cəhətdən nə qədər qorxaqdırlar!
●Cinayət və Cəza, Fyodor Dostoyevski
... +21
Anne, çok kötü hissediyorum dedim. Bu dünyaya neden gönderildim bilmiyorum. Sanki ruhum rahmindeki bana teslim olmak için gökyüzünden inerken bir yerlerde tıkanıp kalmış gibi. Ayaklarımdan asmışlar ruhumu, bulutların arasındayım. Bağırıyorum anne, bağırıyorum. Gırtlağımdan siyah kanlar çıkana kadar bağırıyorum, kimseye duyuramıyorum sesimi anne. Gözlerim kan çanağına döndü. Bir de şey anne, sağ avucuma intiharlar yazdım, sol elimde umutlar biriktiriyorum. Bu, hayatın araf olduğunun kanıtı mı yoksa anne? Neden susuyorsun ki? Sahi babam nerede? Bir cevap bulacağımdan değil, bana borçlu kalmadı mı yıllarca attığı kemer darbeleriyle. Sen olmasan kafama sıkardım anne biliyor musun? Sahi kaç yıl ömrün kaldı? Sahi kaç yıl daha intihardan vazgeçip koparacağız saçlarımızı etlerinden. Neyse, sigara sardım içer mis- Peki anne...
... +21
Deneyimsiz bir genç için dünyada kendini yapayalnız hissetmek, her tür bağı kopmuş halde sürükleniyor olmak, limana ulaşabileceğinden emin olmamak ve ayrıldığı yere geri dönmesini engelleyen bir sürü şey olduğunu bilmek tuhaf bir duygudur. Maceraya atılmış olmanın cazibesi bu duyguyu tatlandırır, gurur ateşini körükler ama akabinde gelen korkunun ürpertisi tedirgin eder.
Sayfa 129Kitabı okuyor
