Tüm duygularımı içimde bastırırken, insanları memnun etmeye çalışmak, beni mutsuz ve yalnız bir insan yaptı. İçimde biriktirdiğim çığlıklar, yine kendi içimde yankılandı. Zarar gören yine hep ben oldum. Ne kadar çabalarsam çabalayım her şeyi kendi başıma yapmaya çalıştığım için desteksiz kaldım. Zaman bir kez bile mutluluk getirmedi, aksine derdim oldu çıktı. Sanırım bir aydınlanma yaşayacak kadar zamanım yok bu hayat serüveninde. Sorarım? Mücadeleye değer mi bu hayat?