Vakit belirsiz sevinçler taşıdım eşiklerine, alışkanlıklarından kurtarmak için seni. Ayrılığı bile ayrıcalık sundum da, sen kapıların hep aynı saatlerde açılıp kapanmasını bekledin. Bir lambadan alıyor ışığını artık gövden. Gökyüzü bir odada kanat vurur mu ? Nerden alır rüzgârını bulutlar? Bir akarsudan doğurmak istemiştim seni. Seni yalnızlık dediğin yerde atıyor ayrıcalığın ve güzelliğin kalbi. Gözbebeklerindeki ağrıya inan ne olur. Ölümün eşiğindeki pişmanlığı söylüyorum sana.

Sayfa 15Kitabı okuyor

İnsanın Acısını İnsan Alır Şükrü Erbaş