“Bir amaca bağlı olmayan ruh kaybolmaya mahkumdur. Çünkü her yerde olmak hiçbir yerde olmamakla eşdeğerdir.” İnsan, insandır. İnsanlığını bilir ve onunla yaşar. Hata yapar, yanlış karar alır ama onunla yaşar. Kendi hayatını cehenneme çevirir, orada yaşar. Yaşayamazsa intihar eder ve cehennemlik olur. Öylesine bir paradoksa sokarız kendimizi, bundan zevk alırız ve bu şekilde insan oluruz, büyürüz, öğreniriz. Büyüyünce, öğrenince ne yapar insan? Sorgular. Sorgular öğrenmeyi, insanı, nedenini, amacını… Amaçsızlığı, nedensizliği öğrenir. Bir bakış atar geçmişe, kaybına, kendisine ve en önemlisi “o insana”. Üzülür. Üzüntüsünden emin olamaz belki ama üzülür anlamanın vermiş olduğu hazla. İnsan mutsuzdur. İnsan, insandır. İnsan, insanlığını bilir ve onunla ölür.