?
Bir baba ihtiyacı her zaman mı vardır, yoksa, kafamız karıştığı, dünyamız dağıldığı, ruhumuz daraldığı vakit mi isteriz babayı?
Sayfa 115Kitabı okudu
Sara, yıllar içinde yıpranmış olsa da anneliğin sevincini isteyecek denli gençti. İbrahim, saçları ağırmış olsa da, baba olmayı isteyecek denli gençti. İlk bakışta mucize, her şeyin onların arzusuna göre gerçekleşmiş olmasından ibaretti. Oysa daha derin bir bakışla, imanın mucizesi, İbrahim ve Sara'nın arzu duyacak kadar genç olmalarıydı. İmanları, arzularını da gençliklerini de korumuştu.
Sayfa 37Kitabı okuyor
Eğer bir baba iseniz bu akşam özel olarak evinize çocuklarınızla ilgilenmek üzere gitmenizi rica ediyorum. Onların yüzlerine dikkatle bakın: Neler biliyorlar, sorular sorarak bir deneyin. Sizden neler bekliyorlar, öğrenmeye çalışın. Onlarla biraz konuşursanız, isteklerinin sakız, çikolata gibi şeylerden ibaret olmadığını, sizden kişiliklerinin tekâmülü için sevgi, dikkat ve istikrarlı bir otorite istediklerini göreceksiniz
‘Can’ın gıdası sevgidir.
Sayfa 22Kitabı okuyor
Bana şu şekilde tepki verdi: "Kokuyorum. Sorumluluk almam ve riske girmem gerekiyor. Bu yolda akılda kalan anılar, babamın ölümünden önceki zamana aitti. Huzur hissediyordum. Baba kaybı, bir dünya kaybetmeye eşti. Sevdiğin birisini kaybetme değildi. O yaşıyorken heyecan duygusunu bir an için yakaladım. Fakat hiçbir şey, o olmadan büyümek zorunda olduğum gerçeğini değiştiremedi."
Sayfa 225
Tabii ki herhangi bir insanı affetme zorunluluğumuz yok ve anne-babamıza duyduğumuz öfke, sembolik göbek bağımızı koparma sürecinde o bağı koparmak için psişenin bizi yönlendirdiği şey. Ama bir insanın anne-babasını affedememesi, anne-baba ölü olduğu halde kendisine yapılan yanlışları kabul edememesi, anne-babanın, kendisine hatalarını kabul etmesini istemesi, anne-babaya çocukluk döneminde geliştirilen bağlılıktan geliyor. Anne-babamıza duyduğumuz öfke, onlardan hâlâ korktuğumuzu gösteriyor ve bu yaşta hâlâ anne-babamızdan korkmamızın nedeni de sembolik göbek bağı, yani onlarla ilişkimizde yetişkin değil çocuk (aciz) gibi hissetmemiz.
Sayfa 122Kitabı okuyor
Bu "bağlılık", anne-baba sevgisi değil, bazen bu ikisi karıştırılabilse de. Tersine, gerçek sevgiyi ve saygıyı, bunların doğru yaşanmasını önleyen şey bu bağlılık. Önemli olan anne-babayla görüşmek ya da görüşmemek, onları suçlamak ya da suçlamamak değil; ama anne-babasıyla görüşmeme ve onları suçlama hakkı olmayan biri nasıl özgür ve bağımsız bir birey olabilir? İyi niyetle "Affet/Katlan" derken muhataplarımızı o sağlıksız bağlılığa zorlayarak işleri daha da kötü hale getirdiğimizin farkında değiliz.
Sayfa 121Kitabı okuyor