Kendimle gözlerim, çiçekle burnum ve beni talihime rapteden bu gözyaşı ile kendi kendime sırlandım.
Sayfa 70Kitabı okudu
Ben günah kadar beyazım, o tövbe kadar kara.
Dünya gizemlerden oluşuyordu, ben de milyonlarcasının arasında bir başka bilmeceydim yalnızca.
Okur Takip Önerileri
Hudutsuz gücü olan bir cadı. Kendisinden başka kimseye hesap vermek zorunda olmayan bir cadı.
Ama yalnız bir yaşamda, bir başka ruhun sizinkinin yanına damladığı ender anlar vardır, yıldızların senede bir defa yeryüzüne sürünüp geçmesi gibi.
Ben kimim ki güzel bir kafiyeyi bozayım?
Bir engereğe avucunuzdan yemek yemeyi öğretebilirsiniz ama ısırma arzusunu içinden söküp alamazsınız.
Çocukluğum bana bir şey kazandırdıysa, o da sebattı.
“Mesele kötü insan olmak değil, ama ışığı yitiriyor insan.”
Evet ışığı, sabahları, kendini bağışlayan kişinin o kutsal masumluğunu yitirdik biz.
“Ne de olsa son zamanların modası meşgul olmak.”
İnsan, hayal ederken bir Tanrı’dır, düşünürken ise bir dilenci ve hayranlık bitince, babasının evden kovduğu hayırsız oğul gibi kalır ve merhametin yoluna kattığı o zavallı kuruşçukları seyreder.
Ey mutlu tabiat! Güzelliğinin karşısında gözlerimi yukarı kaldırdığımda bana neler oluyor, bilmiyorum. Ama Tanrı’nın bütün sevinci, sevilenlerin sevgilisinin önünde döktüğüm yaşlardadır.
İlkbaharın şen türküleri ölümlü düşüncelerime ninni oluyor.
Sayfa 15Kitabı okudu
Hiçlik, büyük bir bilgeliktir.
Samuel Beckett en çok ‘belki’ sözcüğünü sever. ‘Belki’ sözcüğü, çağdaş insanı açıklayan en güzel sözcüktür.