yine yollarda, toplu taşımada, bir nefeste okuduğum; okurken gerçekten atmosferine çeken (daha çok hapseden) ana karakter ile birlikte okuyanı da süründüren kitap.
her sayfada elinden tutup gel sen hastasın tedavi olman lazım diyip kitaptan çıkarasım geldi sevgili bilinmeyen kadını, okudukça sinir krizleri geçirtti bana bu kadın, resmen mazoşistleştiriyor acı çeke çeke, söve söve okuyorum ama asla elimden de bırakamıyorum. içimi öfkeyle doldurmasına rağmen kitap bitince anlamsız bi ağlama tuttu kesilmek bilmedi bir daha da toplu taşımada falan okumam seni.
(bir süre sonra ikinci kez okumayı düşünüyorum empati kurarak, hissetmeye çalışarak, kızmadan, sövmeden ağlamak için.)
