Herkese Merhaba,
Ben Elif. 17 yaşındayım.
Bu yıl yks serüvenindeki ilk yılımdı. Öyle ya da böyle, iyi veya kötü. Bir yıl geçirdim. Yeri geldi az çalıştım, yeri geldi çok çalıştım bazı günler hiç çalışmadım, çalışamadım. Ama hep bir olurunu bulmaya çalıştım. Ve bu yolda yalnızdım. Herhangi bir desteğim dershanem ya da kimse "bak Elifçiğim şunu yap bunu yaparsan yanlış olur"da demedi. Bir şekilde kendi işimi hep kendim halletmeye gayret ettim. İstediğim seviyede değilim ama bu çalışmadığım için değil. Eksik veya tam kendimce bişeyler yapmaya çalıştım çalışıyorum. Şimdi yolun sonuna geldim. Bitmez dediklerim bitti. Geçmez dediklerim geçti. Şimdi yorgunum. Ve kendime duyduğum bir özlem var içimde. Kendime kızgın olduğum bir nokta yok. Çünkü dediğim gibi doğru veya yanlış daima bir olurunu bulma peşindeydim. Yıl boyunca hiçbir zaman yapamam edemem demedim diyemedim kendime yakıştıramadım. Haa bana diyenler olmadı mı tabiki oldu. Çünkü bilirsiniz insanlar yaşamadıkları şeyler hakkında pek bir yorum sahibidir. Sözüm o ki ben kendi rüzgarımı dinlemeyi özledim. Kalbim kırık gibi hissediyorum. Çünkü uzun bir süre bir tempoda olup,fedakarlık yapıp,sürekli birşeyleri erteleyip sonuç bekleyip istediğin sonuçta olamamak üzücü sadece. Ama bu da geçecek...çünkü daha öncede geçti..İlkte bunu kabullenmek gerçekten çok zor geldi ve bu dokuz ayın en zor günlerindendi. Ve sonra düşündüm ki hayallerim için bir yıl daha vermek olağan birşey. Sonuca değecekse denemeye de değecektir. Buraya kadar okuyan olduysa teşekkür ediyorum. Allah hepimizin gönlüne göre ve hayırlı olanı nasip etsin<3