Mela,
Mesela sen hiç çıkmasaydın karşıma daha güçlü olurdum ben, daha savaşçı olurdum; hem başkalarıyla hem kendimle savaşırdım. Ama sen çıktın, bana bir kalbim olduğunu hatırlattın, sonra da aldın gittin. Şimdi bomboş yeri, BOMBOŞ. Ne geri getirmeye niyetin var ne de yerini kalbinle doldurmaya. Ama sen çıktın, ben güçsüzlüğümün farkına vardım. Bu hayatta kaybetmenin de olduğunu anladım. Ve her şeyi kaybetmek istedim, KAYBETTİM. Ama sen çıktın ben duygularımın farkına vardım. Ben sevmenin nasıl olduğunu, özlemin nasıl öldürdüğünü gördüm, ÖLDÜM. Ama sen çıktın bana imkansızın ne olduğunu gösterdin. Bana yıkılmanın ne olduğunu gösterdin, bana susmanın ne olduğunu gösterdin, bana ağlamanın ne olduğunu gösterdin, bana dokunamamanın ne olduğunu gösterdin, bana vazgeçmenin ne olduğunu gösterdin; YIKILDIM; SUSTUM; AĞLADIM; DOKUNAMADIM; VAZGEÇTİM.. Sen hep doğrusunu işaret ettin elinle, elinden tutup o işaret ettiğin yere gitmek istedim, niye izin vermedin? Neden bu kadar acı veriyor bana senin seçimlerin..
Sevgili YOZGAT bana öyle şeyler öyle kişiler hatırlattın, beni öyle güzel düşünce, ihtimaller iklimine daldırdın ki bilemezsin...
'Zırhımı kuşanmadan insan içine çıkamıyorum' dedi. 'İnsan insanı yaralarından tanır' dedim. 'Yaranı göster ki kim olduğun bilinsin'.
Kemal Sayar
Günaydın
Sözlerinle yine bana her şeyi kendim yapabilecek kadar güçlü olduğumu hatırlattın,
Siz küçümsedikçe ben daha çok var oluyorum.
Teşekürler...
Nefreti ve aşkı aynı anda yaşamak çok garip bir duygu. Bunu bana yaşatan yegâne şehirsin, Ankara. Ayazında sıcak kahve ile içimi ısıtmaya çalışırken, diğer yandan anılarım geliyor aklıma. İlk geldiğimde kollarına ufacık çocuktum. İlk aşkımı da seninle yaşadım. İlk kaybımı da. Benden çok şey aldın ama bana çok şey öğrettin. Soğuğu sevmeyi öğrettin bana. Kendin gibi soğuk olmayı. İfadesiz ve buz gibi bir insan oldum sayende. İlk aşkımla yıllar sonra yine karşılaştırdın beni. İlk aşkımın gözlerinin içine baktırdın. Bana hem yaşattın , hem de hatırlattın. Dünyanın öbür ucunda olan insanlarla bir araya getirdin. Tesadüf dedirttin. Sürpriz dedirttin. Öyle ya da böyle, ne kadar nefret etsem de senden, bana bağışlamayı öğrettin. Seni ve nefret ettiğim herkesi bağışlamamı sağladın. İlk kez ağladığım Tandoğan sokaklarında geberircesine güldürdün yıllar sonra. İçimi parçalayan, yiyip bitiren her şey bağışladım. Seni seviyorum Ankara. Fakat imkansız bir aşksın artık benim için.
