"Çünkü eşitlik ve halk sözcüklerini duyunca heyecanlanıyor, bazen sokaklarda yüksek sesle çalınan Cem Karaca'nın şarkılarını Barış Manço'nun şarkılarından daha çok seviyor, sınavlarda 'cevaplar' yerine 'yanıtlar' yazıyor ve fırsat buldukça 'olanak' diyordum."
Barış Manço
Ölümünden iki gün önce bir davette, Osmanlı’nın 700. yılı için bestelediği parçayı piyanoda icra etmesi onun sanat
hayatının bir özetini veriyor aslında. Pek çok kesimin çatışma alanı olarak algıladığı noktada durarak özgün bir sentez gerçekleştirebilmiş çok az değerden biriydi.
Barış Manço’nun modern anlayışlarına karşın yerli bir duruşu oldu hep. Daha doğrusu modern arayışı sırasında yerli bir damardan beslenmesini bildi. Barış Manço’nun geliştirdiği tarz Türk modernleşmesi ile geleneği, yerliliği karşıtlık ilişkisi içinde ele almaya yatkın tavırlara karşı, zaten bir şekilde dönüşmekte olan, dönüşürken bir başkasını da dönüştüren çift yönlü bir dönüşümün en iyi ifadesi oldu. Bu bakımdan onun sosyo-kültürel olarak yeri, hiçbir kesime ait olmadığı gibi kimsenin de dışlayamayacağı bir sentez noktası sayılabilir.
Ölümünden iki gün önce bir davette, Osmanlı’nın 700. yılı için bestelediği parçayı piyanoda icra etmesi onun sanat hayatının bir özetini veriyor aslında. Pek çok kesimin çatışma alanı olarak algıladığı noktada durarak özgün bir sentez gerçekleştirebilmiş çok az değerden biriydi.
Aşk kol düğmesine bile şarkı yazdırmış :(
“İki küçük, kol düğmesi
Bütün bir aşk hikâyesi
iki düğme, iki ayrı kolda
Bizim gibi, ayrı yolda…”
Mütevazılıkta son nokta.
“ Ayrıca sanatçı olduğumu da iddia etmiyorum. Ben öldükten sonra torunlarım ansiklopedilerde Barış Manço' yu 'sanatçı’ diye okurlarsa, galiba sanatçı olduğumda tescil edilmiş olacak. Geleceğe ne bıraktığınız önemli.”
“ İnsanın öğrenmesi gereken tek dil tatlı dildir.”
“ Görenedir görene, köre nedir köre ne?”
“ Bu beklenti ve umudun da bir sonu yok, dönüp duruyor.”