Zaman koltuk değnekleriyle ilerler ancak yine de sihirli bir değnekten daha etkilidir.
Terazinin diğer kefesine baktığımızda en az deliymiş gibi davranmak kadar itici başka bir tavırla karşılaşırız: Fazlaca şahsiyetli davranmak.
İnsanlar, onlar istemediğinde ettiğiniz iyilikler için teşekkür etmezler.
Bir mahkemede karar veren hâkimi ölümsüz kılan şey onun adil olmasıdır.
Çünkü zulmetmeden sağlanan adalet insanı gafilce saçılan merhametten daha çok mutlu eder.
Kimsenin işine yaramamak büyük bir talihsizlik, herkesin işine yaramaksa bir başka talihsizliktir...
...bazı şeyleri duymazlıktan gelmek dinlemenin bilgeliğidir.
Ah, keşke bakıp saçımıza başımıza çekidüzen verebildiğimiz gibi anlayışımız için de aynalar olsaydı.
Zaman zaman hakkımı almayarak onları borçlu hissettiririm. Bir şeyi fethetmek için nezaketen eğildiğimde yükselen itibarım olur. Fark edilmezken göze çarparım, belli belirsizken daha büyüğüm. Ancak her zaman kibri de kibarlığa dönüştüremem çünkü iftiranın açacağı çatlakları sıvamanın bir yolu yoktur.
Gecenin kör vakti elinde fenerle “İnsan arıyorum” diyen Diyojen misali bizler de insanlığımızı arıyoruz.
“Sadece aptalların ve ölülerin düşünceleri değişmez.”