Bayan Dostoyevski
Bayan Dostoyevski
@bayandostoyevski
Yaş 18, daha yolun başı.
Öğrenci
Lise
Samsun
SAMSUN
192 reader point
Joined on November 2020
"Suçu toplum hazırlar, suçlu işler."
Toplumlar bireylerin aynasıdır. Bireylere yön vererek, düşüncelerini, yapacakları işleri, rollerini ve davranışlarını belirler.
Bu kitapta da bu iş böyle ilerliyor. Namus meselesi için işlenen bir cinayetin bütün herkes tarafından bilinmesi fakat kimsenin sesini çıkarmamasını anlatan bu kitap, toplumun, "namus" kavramını, bu namus kavramı için neler yapılabileceğini belirlemesini özetliyor.
Bireyler topluma bağlı kaldıkça özgür değildirler. Kendi düşünceleri yoktur. Toplum ne derse odur mantığıyla dışlanmamak uğruna toplumun koyduğu kurallara boyun eğerler.
Kitap sadece bunları değil, toplumun tarafından nasıl susturulduğumuzun da göstergesidir aynı zamanda.
Dili birazcık ağır olmakla beraber kitabın içindeki isimleri ezberlemekte oldukça güç. Ona rağmen kendimi zorladım ve iki gün gibi bir sürede bitirdim.
İnsan, Tanrı'nın ona vermiş olduğu erdemle yaşar.
Açgözlülük, insanı Tanrı'dan uzaklaştıran en temel sebeplerden biridir. Tanrı erdemi ister. Erdemli olmayan insanlar, Tanrı tarafından cezalandırılmaya mahkûmdur. Onlar için şüphesiz ki acı bir son vardır.
Tolstoy'un bu kitabında da tam olarak bundan bahsediyor. İnsanların Tanrı'yı unutup doyumsuzluk etmesi, bunun sonucunda çeşitli musibetlere uğraması, Tolstoy'un ne kadar maneviyatçı bir kişiliği olduğunu da açık ediyor.
Kitap kısa kısa öykülerden oluşuyor. Her öykünün sonunda olayın yaradanla bitmesi, ona bağlanması, insanın Tanrı ile yaşadığını ortaya koyuyor. Evet, insan her hareketinde Tanrı'yı düşünerek yaşar. Bir işe kalkışacağı zaman, "Tanrı ne der" düşüncesine kapılır, onun karşısında hesap veremeyeceği şeyleri yapmaktan kaçınır. Bu kitapta da görüldüğü gibi, kendini sorgulamayan insan, Tanrı tarafından cezalandırılmaya mahkûmdur.
Hayvanlaşan İnsan
"Bence biz kör olmadık, biz zaten kördük. Gördüğü halde görmeyen körler." -Körlük
İnsanlar hayvanlaşmıştı. Hem fiziksel olarak -domuzlar gibi emekleyerek yürüyorlar, (sf.108) koklayarak yönlerini buluyorlardı.- hem de kişisel olarak. İnsanlar kendi kimliklerinde hayvani duygular barındırıyorlardı. Körlük sadece gözlerini değil, insanlıklarını da bir çırpıda alıvermişti. Bir mal uğruna kadınları gözden çıkarmayı, tabiri caizse onları satmayı bile planlamışlardı.
Ne tuhaf değil mi? Bunlar bir kitabın içinde olan şeyler.
Gerçeğe dönüp baktığımızda, kadınlar gerçekten satılıyor, insanlar gerçekten domuzlar kadar pisleşebiliyorlardı.
Kitapta evrensel bir körlük salgını anlatılıyor desem, gerçekçi bulmazsınız. Peki, kitapta insanların evrensel tüm sorunlara karşı, sanki körmüşçesine, gözlerine bir perde indirmeleri, susmaları, kulaklarını kapatmaları anlatılıyor desem? Büyük ihtimalle kitabın realistliğinden bahsedersiniz.
Acı olanda bu. Gerçekler gerçekten acıdır. İnsanların gerçekten tüm sorunlara karşı kör olması kan dondurucu. Kitapta da bu şekilde kanımı donduran bir sürü şey okudum. Okuduklarım her ne kadar kanımı dondursada, bana hiç yabancı gelmedi. Televizyonun herhangi bir kanalındaki, herhangi bir haber programını açsam da aynı şeyleri görürdüm büyük ihtimalle.
Bu kitap gerçekten okunması gereken kitaplardan biri. Çok büyük bir farkındalık örneği. Yazarın sürekli araya girip bir şeyler mırıldanması normal şartlarda beni rahatsız ederdi. Fakat bu kitapta bize o kadar yakın konulara değinmiş ki hiç sıkılmadan okudum. Umarım gelecekte böyle kitaplar yazılmak zorunda bırakılmayız.
Reader Follow Recommendations
Doğallığın ve gerçekliğin göstergesi olan bir başyapıt diyebilirim. Emilé Zola, bu beş öyküden oluşan kitapta, toplumsal sınıf farklılıklarının ve kişilerin ekonomik durumlarının ölümleri şekillendirmesinde büyük rol oynadığını göstermeyi amaçlamış. Tamamen toplumdan bir parça barındıran şahane bir eserdi. Zola'dan okuduğum ilk kitap olmasına rağmen beni kendine bağladı diyebilirim.
Türk edebiyatının ilk psikolojik romanı olan Eylül, Mehmet Rauf'tan okuduğum ilk kitaptı. Halit Ziya'dan esinlenerek yazılmış bu eser, yazıldığı dönemlerde çok ilgi gören "yasak aşk edebiyatı" üzerineydi. Dönemi sarsan Aşk-ı Memnu romanının psikolojik versiyonu diyebiliriz. Kitabı ilk 100 sayfa gayet rahat okusamda, sonraki sayfalar ölüm gibi gelmeye başladı. Psikolojik bir roman olduğundan, ağır ağır betimlemeler, uzun tasvirler, karakterlerin sayfalarca düşüncelerini bekliyordum. Fakat, yazarın okuru bu kadar sık boğaz edeceğini tahmin etmemiştim. Kitap yavaş ilerliyor, gereğinden fazla hem de. Tam bir ay üç gün elimde süründü. Normal şartlarda 250 sayfalık bir kitabı en fazla bir haftada silip süpürürdüm. Kendime de hayret ettim. Yine de kendimi sıkıp, inatla kitabı yarım bırakmadım. Sonuna kadar sabırlı bir şekilde okudum. Kitap bize Necip ile Suat'ın yasak, toplum tarafından hoş karşılanmayan evli bir kadının başka bir adamla olan aşkını anlatıyor. Ben bu aşkın çok havada kaldığını düşünüyorum. Çok geçiştirilmiş, bir kenara itilmiş gibi. Hiçbir şekilde o yasak aşkın tutkusunu ve korkusunu hissedemedim. Aksine Suat'ın kocası Süreyya ile olan aşkını ve ilişkisini daha çok sevdim, hissettim ve inandım. Yasak aşk çok ötekileştirilmiş gibi geldi. Bu benim şahsi fikrim. Çok sevdiğim bir kitap olmadı. Türk edebiyatında ilk psikolojik roman olduğu için okuduğum bir kitaptı. Aşırı da merak ettiğim söylenmez. Beklentimin altında bir kitap oldu. Hayal kırıklığı. Tavsiyem midir? Aşırı psikolojiyle haşır neşirseniz, sevebilirsiniz.
