Çocukların rahat yaşaması için uzak yakın demiyor çalışıyoruz onlardan çalınan vakitte..
Bazı kararları vermek çok acı, yürek dağlayıcı.
Pişmanlıklarla yüzleşme belki de yüzleşememe.
Kendi çocukluğuyla heaplaşma..
Anlatım oldukça durağan ama buna rağmen duygu yükledi bana.
Bir yas süreci, yok sayma, erteleme, vedalaşamama..
Öyle uzak ki baba çocuğuna onu nasıl seveceğini bile bilmiyor, acemi, ürkek, kırılgan dokunuşlarla.
Öyle sakinler ki aslında insan bu kadar da kolay kabullenir mi diyorsunuz sonradan şahit oluyorsunuz taşıyamamalarına. Onların çocuğu gitmişken büyümeye devam eden çocuklara bakışlarına belki de ellerinde olmayan kızgınlıklarına.
Hüzünlü bir burukluk bıraktı bende.
Altını çizdiğim, iki kere okuduğum çok cümle oldu.
Okuyalım mı derseniz mutlaka şans verin derim.
Keyifli okumalar.