Bediüzzaman Said Nursî

"Asr(ikindi) vaktinde -ki o vakit- hem güz hüzünlü mevsimini ve hüzünlü ihtiyarlık halini ve kederlendiren ahirzaman mevsimini andırır ve hatırlatır. Hem günlük işlerin neticelenmesi zamanı; hem o günde mahzar olduğu sıhhat ve selamet ve hayırlı hizmet gibi ilahi nimetlerin bir büyük yekun teşkil ettiği zamanı; hem o koca Güneş'in batmaya meyletmesi işaretiyle, insan bir misafir memur ve her şeyin geçici, kararsız olduğunu ilan etmek zamanıdır.
Şimdi, ebediyeti isteyen ve ebed için yaratılan ve ihsana karşı fevkalade muhabbet besleyen ve ayrılıktan elem duyan ruh-u insan; kalkıp abdest alıp, şu asr(ikindi) vaktinde, ikindi namazını kılmak için Kadim-i Baki(başlangıcı olmayan, hep var olan, ölümsüz daimi Zat) ve Kayyum-u Sermedi'nin(varlıkların hayatı ve devamı kendi iradesinde olan ebedi Zat'ın) herkesin muhtaç olduğu huzuruna niyaz ederek, zevalsiz ve nihayetsiz nimetlerinin iltifatına sığınıp, hesapsız nimetlerine karşı şükür ve hamd ederek , eşsiz terbiye ve iradesinin yüceliğine karşı küçüklüğünü, kıymetsizliğini kabul ederek rukuya gidip, ebediyen, ibadete ve itaat edilmeye ancak Kendisinin layık olmasına karşı mütevazi bir şekilde secde ederek; hakiki bir kalp tesellisi, bir rahat-ı ruh bulup, yüce huzurunda el pençe divan durmak demek olan asr(ikindi) namazını kılmak; ne kadar ulvi bir vazife, ne kadar münasip bir hizmet, ne kadar yerinde bir yaratılıştan gelen borcu eda etmek olduğunu insan olan anlar."

Hem madem her şeyin hakikatı, Cenab-ı Hakk'ın bir isminin tecellisine bakar, ona bağlıdır, ona âyinedir. O şey, ne kadar güzel bir vaziyet alsa, o ismin şerefinedir; o isim öyle ister. O şey bilse, bilmese; o güzel vaziyet, hakikat nazarında matlubdur. Ve şu hakikattan gayet muazzam bir "Kanun-u Tahsin ve Cemal"in ucu görünüyor.

Eğer o fâni ve geçici gençliğini iffetle hayrata –istikamet dairesinde– sarf etse onunla ebedî, bâki bir gençliği kazanacağını bütün semavî fermanlar müjde veriyorlar.

...mevcudatın icadındaki en mühim makasıd-ı Rabbaniye, kendini zîşuurlara tanıttırmak ve sevdirmek ve medh ü senasını ettirmek ve minnettarlıklarını kendine celbetmektir.

"Ve zuhr(öğle) zamanında -ki o zaman- gündüzün kemali ve günlük işlerin olgunluğa erişme vaktini ve meşguliyetlerin sıkıştırmasından muvakkat bir istirahat zamanı ve fani dünyanın geçici ve ağır işlerinin verdiği gaflet ve sersemlikten, ruhun teneffüse ihtiyaç vakti ve ilahi ihsan ve ikramların ortaya çıktığı bir andır. Ruh-u beşer o tazyikten kurtulup, o gafletten sıyrılıp, o manasız ve bekasız şeylerden çıkıp Kayyum-u Baki(varlıkların hayatı ve devamı kendi iradesindeki Ebedi Zat) olan Mün'im-i Hakiki'nin(nimetlerin asıl sahibi Allah'ın) dergahına gidip el bağlayarak, yekun nimetlerine şükür ve hamd edip ve yardım dilemek; ve celal ve azametine karşı ruku ile aczini izhar etmek; ve daimi kemaline ve benzersiz güzelliğine karşı secde edip hayret ve muhabbet ve alçak gönüllüğünü ilan etmek demek olan zuhr(öğle) namazını kılmak; ne kadar güzel, ne kadar hoş, ne kadar lazım ve münasip olduğunu anlamayan insan, insan değil..."

"İnsan, fıtraten gayet zayıftır. Halbuki her şey ona ilişir, onu üzer ve ona elem verir.
Hem, gayet acizdir. Halbuki belaları ve düşmanları çoktur.
Hem, gayet fakirdir. Halbuki ihtiyaçları pek ziyadedir.
Hem, tembel ve iktidarsızdır. Halbuki hayatın yükleri ve mükellefiyetleri gayet ağırdır.
Hem, insaniyet onu kainatla alakadar etmiştir. Halbuki sevdiği, dostluk kurup alıştığı şeylerin ölüm ve ayrılığı devamlı şekilde onu incitiyor.
Hem, akıl ona yüksek maksatlar ve daimi, ölümsüz meyveler gösteriyor. Halbuki eli kısa, iktidarı kısa, sabrı kısadır.
İşte bu vaziyette bir ruh, fecir(sabah) zamanında bir Kadir-i Zülcelal'in, bir Rahim-i Zülcemal'in dergahına niyaz ile, namaz ile müracaat edip arz-ı hal etmek, muvaffakıyet ve medet istemek, ne kadar elzem ve peşindeki gündüz aleminde başına gelecek, beline yüklenecek işleri, vazifeleri yüklenmek için ne kadar lüzumlu bir dayanma noktası olduğu açıkça anlaşılır."

"Mâdem herşey elimizden çıkacak, fânî olup kaybolacak; acaba bâkîye tebdil edip ibkà etmek çaresi yok mu?"
Risale-i Nur-Küçük Sözler/30