Öylesine huzursuzdu ki hiçbir şey aklını çelip gönlünü oyalamaya yetmiyordu. Birini arayıp beklemek , onun varlığından başka her şeye kapatıyordu insanı.Beklenenin sesinden başkasına sağır, arananın suretinden ötesine kör ediyordu.Beklenen bekleyene ne kadar yakın olursa olsun,zamanla üçüncü tekil şahsa, uzaklaştıkça daha beter saplanılan bir bataklığa dönüşüyordu. Derken , varsa yoksa o oluyordu. Varsa o , yoksa hiç kimse!…
Sayfa 17