Doğrusu şimdi anlatacağım hikayedeki gibi bir insan olmayı başarmak isterdim.
Uçakla Loş Angeles’a gidiyordum. Genç bir adam biletinde yazan koltuk numarasına oturmadı; pencere kenarı yerine orta koltukta sıkışık bir vaziyette seyahat etmek durumunda kaldı. O esnada 24C’de oturan bir adam, hostesi çağırarak sadece ikisinin duyabileceği bir sesle kendi yerini bu gence vermek istediğini söyledi.
Ben biletimi havaalanında sırada bekleyip henüz az önce aldım ve görevli bana bu yeri verdi. Ama belli ki o genç adam biletini daha önceden almış. Yerimi ona vermek istiyorum. Hostes de genç adamın yanına gidip durumu anlattı. Adam gülümseyip teşekkür etti, mevcut yerinde kalmak istedi.
Bu adam bunu niye yaptı? Kafaya takmıştım. Bir yolunu bulup ona soracaktım.
— Merakımı maruz görün lütfen, neden yerinizi o genç adama vermek istediniz?
— Hakkaniyet bunu gerektiriyor; yapılması gereken adil hareket bu!
...
Bunu duyunca o kadar etkilendim ki gözlerim doldu. Bütün bu hikaye kul hakkını korumak üzerine kurulursa anlam kazanıyor. Dahası ne acı ki böyle bir insan görmek beni, hepimizi şaşırtıyor.
Sayfa 26
Çünkü her şey anını bekler...
Anınızı bekleyin, sadece bunu söyleyebiliyorum. Olmuyor diye üzüldüğünüz her şey sadece zamanını bekliyor. Ve ben hayatıma girmiş, hayatımdan gitmiş, hayatımda kalmış, hayatıma girecek herkese binlerce kez teşekkür ediyorum.
...elbette çok şey beklediğimi biliyorum her zaman da bekledim her yeni tanıştığım insandan tanışır tanışmaz neler bekledim o daha adımı öğrenmeden ben onunla ilgili hayaller kurdum ümit etmeye başladım hemen ve o insan yanımdan bir dakika bile ayrılınca ben öyle yerlere varmıştım ki hayalimde bu ayrılmayı bir ihanet saydım gücendim...
Sayfa 495Kitabı okudu
Gün doldu: Kendime bir aksisedayım
Ürktüm hep hayalâttan. Aklım
bana açıkla: Yırtılan
zaman mı gülün yaprağı mı? Elinde
buruşturuyordu validem. Kapatılmış
ve leyli bakışlı mecnune. Ömrüm
şimdiden "bir devr-i hüzün"
ve kapkara matem: Dizdizeyim
dalgın hayaletinle. Ufku
sen misin seyreyleyen
Darüşşifa'nın o tozlu
penceresinden, ben mi?
Bırakın beni, gidin. Ben Arjantinliyim, bir biçimde yırtarım. Sonra dünyanın bir yerinden gelir, size katılırım.
diyen Che'ye;
-Seni bırakmayacağım!
diyerek Fidel'in Che'yi bekleyişi ve Granma isimli tek neyle devrime doğru yola çıkışı.
Bu muhteşem hikayeyi düşünüyorum sokağın ortasında, duvardaki boyası dökülmüş Che resmine bakarak.
