Müthiş
Ebû Hüreyre [radıyallahu anh] anlatıyor: Resûlullah [sallallahu aleyhi vesellem] bana ramazan zekatını (sadaka-i fıtır) koruma görevini vermişti. Derken biri gelip yiveceklerden avuçlamaya başladı. Hemen onu yakaladım ve,
- Seni Resûlullah'a [sallallahu aleyhi vesellem] götüreceğim, dedim. Adam,
- Elim dardadır, çoluk çocuk sahibiyim, çok
Sayfa 151 - Buhârî, Vekâlet, 10
Bir keresinde beni ilk oturduğumuz apartmanın hemen altındaki bakkaldan şeker almaya gönderdi. Gittim ama şeker bulamadan döndüm. Annem beni yeniden bakkala gönderdi. Hatta kapıyı arkamdan kilitledi: 'Şekersiz döneyim deme!' Sağır ve dilsiz olduğumu unutmuştu.
Dükkan kapanana, bakkal elimden tutup beni şeker kutusuna götürene dek merdivende oturup bekledim. Şeker kelimesi bana acı gelse de adam derdimi anlamıştı.
Uzunca bir süre annemin beni mütemadiyen uçurumun kenarına itmekten delicesine zevk aldığına inandım. Kendi çocuklarım olduğundaysa sonunda kilitli bir kapının ardını, kapı deliğine yapışmış gözleri görmem gerektiğini anladım. Ben merdivene oturmuş ağlarken annemin bakkalla telefonda konuştuğunu duymam gerektiğini ... Daha sonrasında ise annemin kesinlikle benim için hayalleri olduğunu ama en önemlisi bana
kök salmamı ve hayal kurmaya yeniden
başlayabilmemi sağlayacak araç gereci verdiğini anladım.
Sayfa 28
Hayatım boyunca trajedinin beni bulmasını bekledim.
Bulacağından hiç kuşkum yoktu çünkü başkalarının hak ettiğimi düşündüğünden daha fazla arzum, isyanım ve gücüm vardı, yıldırımları üstüne çekecek şeylerdi bunlar.
Ve bir gün, artık bu dünyaya dayanamayacağım, diye düşündüm.
Bunun üzerine denizin derinliklerindeki kadim bir tanrı seslendi:
Öyleyse çocuğum, başka bir dünya yap.
Sadece zamanda kaldım, bekledim ve yoruldum. Kolay değilmiş farkına varmak...Sonra saniyeler geçti, dakikalar geçti, saatler geçti hatta insanlar geçti ve ben sadece bekleyip durdum aynı köşede. Farkına vardım bazı şeylerin ve sonra her şeyin...
