Çoğu kitaba ön yargım var, Simyacıya olduğu gibi. Kaç kere elime aldıysam da okumadan bırakmıştım. Sonra bir kitap arkadaşı edindim kendime yüzünü sadece fotoğraflardan bildiğim ve kendisi ile şahsen tanışma ihtimalimin olmadığı birisi. En sevdiği kitabın Simyacı olduğunu söyledi. Kendi kitabını bana gönderdi. Sene içinde çok kez okuduğundan gayet yıpranmış bir kitaptı. Kitabın kapağını açmadan yaşanmışlıkları etkiledi zaten beni. Kapağı açıp sayfaları çevirdim. Kitap arkadaşımı sayfalarda hissettim. Kaleminin ucuyla çizdiği satırlar ve o oradaydı. Böylelikle okumaya başladım. Kitapta her şeyi ben yaşıyormuşum gibi okumam gerektiğini söylemişti. Her sayfa yüreğime dokundu sardı sarmaladı belki de beni. Ben bir çobandım, koyunları otlatan, kişisel menkıbesini arayan, bir kralla tanışan ve yolculuğa çıkan. Başından geçen olaylar ve vazgeçiş noktasına gelecekken asıl hedeften şaşmamak. Tekrar bir sona, bir hazineye tutunmak.
Hayal kurmayı ve hayalimin peşinden gitmeyi öğretti bu kitap bana. Ulaşılmaz hayal yok sadece gönlün bunu gerçekten istiyor mu buna karar vermek gerekiyor. Kitabı gece yatmadan önce okuyor ve uykuya dalana kadar kalbimden gelen sesleri dinlemeye çalışıyordum. Dün gece gözümde yaşlarla bitirdim. Etkilendim. Herkesin hayatında okuması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Kendimi bulmayı öğretti bundan sonra hayalim için yaşayacağım.
