Tezer Özlü beni çok etkileyen yazarlardan biri. Yazılarının her sayfasında kendimden bir şeyler bulmak beni ona daha çok yaklaştırıyor. Melankolikliği, sorgulamaları üzüntüsü ve sıkıntısını sanki okurken bende yaşıyorum. Tesadüfen alıp okuduğum ilk eseri "Çocukluğun Soğuk Geceleri"nden sonra Kalanlar'ı okudum ve "Yaşamın Ucuna Yolculuk" kitabıyla devam etmek istiyorum. Geçen zamanda özlem gidermişiz gibi hissettim Kalanlar'ı okuyunca. Bu kitapta ondan geriye kalan yarım -ya da tamamlanmış- yazılar derlenmiş. Bir sürü yere post it yapıştırdım ve bir kaç alıntı yazmak istiyorummm
"İnsanın başkalarına söyledikleri kendi duymak istedikleridir. Yazdıkları, okumak istedikleridir. Sevmesi, sevilmeyi istediği biçimdedir."
"Burada neyle yaşıyorum? Acıya dönüşen bir boşlukla. Yitirdiğim sevgilerle. Görmediğim bildiklerimle. Benim olmayan gündüz ve geceyle."
"O bana anlayışla bakarken ben onun (annemin) dünyasına ne kadar yabancı olduğumu düşündüm."
"Şimdi neden bu kadar çok sevdiğimi anladım, çünkü kendim ölmüştüm ve yalnızca başkalarının canlılığını algılayabiliyordum."
"Haykırmak istediğim çok şey var. Büyük kayıplar yıkacak değil bizi. Açıkça birbirimizle konuşamıyorsak ben ağlamak, bağırarak ağlamak için bahçenin yeşillikleri gerisindeki adama geçiyorsam biliyor musun, ne güzel ağıtlar içinde uyuyakalmak?"
Canım Tezer Özlü