Uzakların sesi
Çok uzak diyarlardan sesleniyorum sana
Duyarmısın sesimi bilmem ama
Ben bekliyorum seni buralarda
Sen şimdi başka kollarda
Haykırışlarım yakarışlarım yalan dünyaya
Artık yaşamakla ölüm arasındayım
Yaşasam kendime adil degilim
Sevilememek
Benim cennet kokulu sevdigim
Varlıgınla yoklugunu neden bir ettin
Kalbimi neden kirlettin
Yüregimi neden yaraladın
Bir varmış bir yokmuş gibi neden davrandın
Kalbime giden kanımı neden kestin
Varlıgınla yoklugunu neden bir ettin
Uzun zamandır kendimi özlüyorum. O eski neşemi, zoraki değil de içten gülmelerimi, plansızca hareket edip tadına vara vara gezmelerimi. Kayboldum sanki. Beynim ruhuma hapis gibi. Sanki sürekli uykum var, uyuyamıyorum ama ayakta da duramıyorum. Anlamıyorlar da. Ben de artık anlatmıyorum,
Beyaz Zambaklar
Kuşlar konmuş yine gülüşünün güneş damlayan bahçesine
Ben yine sana koşuyorum sımsıcak nefesin, ellerin ellerimde
Bilmezdim bana bu kadar güzel bakacağını, dengemi şaşıracağımı
Kaybolursam bulurum saçlarından dünyayı
Düşersem Mecnun'un Leylasını aradığı çöllere,
Kokun götürür beni beyaz zambaklar ülkesine.
Ne olacak senin bu çocuksu, mahsun güzelliğin
Her yeni doğan güne seninle merhaba,
Seninle yürünen yollar beni yorar mı hiç,
Bu defa gerçekten aşkı buldum galiba Olriç.
Bunu hangi kafayla yazdıysam artık😂
bir karaltı ilişiyor gözüne kurcalarken eskimiş bir defteri‚ sanki utançla yazılmış gibi‚ öyle küçük harflerle yazılan‚ öyle suskun bir hisleşi; «bugünse benim doğum günüm‚ kanıma alkol karışmıyor bugün‚ oturmuyorum bir bar taburesi üstünde de. fakat yastayım onun gibi‚ oturuyorum soğuk bir pencere önünde‚ sanki kızıl bir gün geliyor ve ardına dizilen dizilecek tüm huzurlu günleri öldürüyor tane tane‚ düşündüğüm bu‚ o buzdan pencerenin buzdan önünde. yitirmişiz candan sevilenleri‚ vermişiz kabulkâr karalara aylar önce -kimini verememişiz bile‚ almamış değil toprak‚ hak görmemişler bunu bize-. karalar giymiş karalar bağlamışım sonra. karanın ta kendisi olmuşum meğer ben‚ karanlığın. yalnız benim ölülerime giyemem ki demişim çünkü karaları‚ çıkarmamışım hiç‚ devrilmiş aylar; bebeler çocuklar gidivermiş göçüp‚ babaların kanlanmış gözlerindeki yaşlar‚ biçare analar; bense karaymışım hepsine yetecek kadar. kendime ağlamayı bırakmışım bir zaman sonra‚ kararmayı kendi içime. onlarla ağlamış onlara kararmışım. karaymışım artık ben‚ hep kara. doğum günlerini hep daha bir matemli edecek kadar kara‚‚‚»
Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey
Dünyanın en güzel sesinden
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil
Şarkı söylemek istiyorum…
Nazım Hikmet Ran
Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey,
Dünyanın en güzel sesinden
En güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey.
Fakat artık ümit yetmiyor bana,
Ben artık şarkı dinlemek değil,
Şarkı söylemek istiyorum.
Nazım Hikmet
hırkamı kendi elimle söktüm
beni artık kimse arayıpta bulmasın
hakbuki ben kendi elimle işledim kalbimi
ağır ağır yokuşlar yürüdüm
🎧