"Yıllarca aranan, arzulanan bir şey... Uzak ülkelerden bir insan-kuşu getirtmek. Nice çabadan sonra artık insan-kuşum gelecektir. Beklemekteyim.
Karanlık doklar. Yürüyordum, rıhtımlar üstünde insan-kuşu bir gemiden çıkacak. Öyle çok kağıtlar, belgeler, insanlarla uğraşmak gerekiyor ki, kafesiyle birlikte insan-kuşunu alabilmek için. Karabasansı gidiş-gelişler, koşuşturmalar, çarpışmalar, ricalar, neredeyse ağlamalar... Nihayet rıhtıma, üzerinde beyaz bir örtü serili getirilip bırakılan bir kafes biçimi seziliyor. Örtüyü endişeli bir beklentiyle kaldırdığımda, bir çift mavi gözle karşılaşıyorum, dehşetle parlayan. Zarif, demirden oymalarla süslenmiş, iri beyaz kafesin içinde, üzerinde mavi bir giysi bulunan, kırlaşmış saçlı, belden kesik, bir yarım adam. Kafese gövdesiyle oturmuş-oturtulmuş, bakıyor; ürkek, acılı. Alıp onu yaşadığım yere getiriyorum, konuşamıyoruz, yalnızca birbirimize bakıyoruz. Bu sözsüz iletişim korkunç ve güzel. Belki de onun ızdırabını oluşturan bedeninin aşağı bölümünün olmayışı, benim gizli sevincimin kaynağı. Kafesin içine küçük yazılı kağıtlar uzatıyorum, bazen o da bana bir şeyler yazıyor. Bu yazı tanıdığım hiçbir dile benzemiyor, inanılmaz bir biçimde yabancı ve o denli tikel ki! Bu dili ancak ben ve yarım adam biliyoruz, başka birileriyle bu dille iletişim olanaksız.
Biricikliğin böylesine kanıtlanmasına daha önce hiç rastlanmamış; onun ve benim için. Sonsuz bir zaman sürecek gibi, büyük kafesten küçük kafese, yeşilden maviye, küçükten büyüğe, maviden yeşile... bir düş!"
Sayfa 45Kitabı okuyor
Beni de kırdılar ben artık küsüm
Yağmurları yağmıyor ağaçlarıma
Sularından içmiyorum susadım ama
Beni de kırdılar soğuk bir ölüm
Çevik bir bıçak gibi çakıldı aklıma
Oysa bir şarkıyım yeniden doğan günüm
Bütün şarkılara kapalıydılar...
Attila İlhan
Gece Çiçeği... (Efelya'ya...)
ah
ben seni
leylaklar açarken sevdimdi
papatyalar gülümserken baharla
ah benim onulmazım, gece çiçeğim
şiir gülüm, yeşil dünyam, sevgilim
beni de kırdılar ben artık küsüm
yağmurlar yağmıyor ağaçlarıma
Benim de yapmam gerekiyordu o yüzden başlıyorum
*Ben Rümeysa, eski arkadaşlarım bana Rumoş diyordu ama yeni sınıfımda iki Rümeysa olduğumuz için yeni arkadaşlarım soyadımla sesleniyor (eski ve yeni diye ayırmak zorundaydım evet)
*Kitap okumasam muhtemelen ben olmazdım, okumak şu anki kişiliğimi oluşturdu
* 
İçimdeki Müzik okuduktan sonra hayatım değişti
Küçük Kuş
" Ben küçücük bir çocukken içimde küçük bir kuş olduğunu ve şarkılar söylediğini zannederdim. Şarkıları o söylerdi."
"Ben artık küçük kuşumun varlığından şüphe duymaya başladım. Küçük kuşum gerçek değilse, içimdeki bu konuşan ve etrafı gören şey nedir ki?"
- " İstersen açıklayayım Zezé. Neden böyle biliyor musun? Artık büyüdüğün için."
"Aklım mı erecek?"
- "Ne güzel hatırladın. İşte o zaman bir mucize gerçekleşir. Bilincimiz büyür, büyür ve hem kafamızı hem kalbimizi tamamen ele geçirir. Gözlerimizde ve yaptıklarımızda beli eder kendini."
"Anladım. Peki ya küçük kuş?"
- "Küçük kuşu Tanrı yaratmış, çocuklara dünyayı keşfederken yardımcı olsun diye. Küçük kuşa daha fazla ihtiyaç duymayan çocuklar onu Tanrı'ya iade ederler."
Eve dönünce dosdoğru Minguinho'nun yanına gittim.
- "Neyi bekliyoruz Zezé?"
"Gökyüzünden güzeller güzeli bir bulutun geçmesini."
- "Niçin?"
"Küçük kuşumu serbest bırakacağım. Sahiden artık ona ihtiyacım yok ..."
Sayfa 66Kitabı okudu
Artık Kimsenin Hiç Kimsesi Olmayacağım
BEN BÖYLE İYİYİM...
Suskun sanıyorlar beni, değilim; Anlaşılmadığım ve anlamadığım bir dünyada kelimelere küsüm sadece
Yalnız sanıyorlar beni, değilim; kimsenin kalabalığı olmadım ve kimseyi de kalabalık edemem bundan sonra dünyamda, bu da benim tercihim.
Güvensiz sanıyorlar beni, değilim; Sadece kendi içimde kendime göre bir dengem var ve bir daha kırılırsam toparlanamama endişesi taşıyor yüreğim.
Bu yüzden; şimdilik sadece kendime güveniyorum. Anlamakta zorlandığım bir dünyada, anlaşılmayı zaten beklemiyorum. Ben böyle iyiyim.
Sayfa 12Kitabı okudu
Ben Artık Küsüm
beni de kırdılar içimden kırdılar
karanlık camlardan sular akıyordu
şimşekli bir boşlukta saat vurdu
beni de kırdılar belki yalnızdılar
belki onların da çocukluğu yoktu
bütün şarkılara kapalıydılar
bir genç kız değmemişti saçlarına
beni de kırdılar ben artık küsüm
yağmurlar yağmıyor ağaçlarıma
sularından içmiyorum susadım ama
beni de kırdılar soğuk bir ölüm
çevik bir bıçak gibi çakıldı aklıma
oysa bir şarkıyım yeniden doğan günüm
bütün şarkılara kapalıydılar
beni de kırdılar ben artık küsüm
yağmurları yağmıyor ağaçlarıma
sularından içmiyorum susadım ama
beni de kırdılar soğuk bir ölüm
çevik bir bıçak gibi çakıldı aklıma
oysa bir şarkıyım yeniden doğan günüm
bütün şarkılara kapalıydılar
Attila İlhan
beni de kırdılar ben artık küsüm
beni de kırdılar içimden kırdılar
karanlık camlardan sular akıyordu
şimşekli bir boşlukta saat vurdu
beni de kırdılar belki yalnızdılar
belki onların da çocukluğu yoktu
bütün şarkılara kapalıydılar
bir genç kız değmemişti saçlarına
beni de kırdılar ben artık küsüm
yağmurlar yağmıyor ağaçlarıma
sularından içmiyorum susadım ama
beni de kırdılar soğuk bir ölüm
çevik bir bıçak gibi çakıldı aklıma
oysa bir şarkıyım yeniden doğan günüm
bütün şarkılara kapalıydılar
PDFKitabı okudu
Ben Artık Küsüm
beni de kırdılar içimden kırdılar
karanlık camlardan sular akıyordu
şimşekli bir boşlukta saat vurdu
beni de kırdılar belki yalnızdılar
belki onların da çocukluğu yoktu
bütün şarkılara kapalıydılar
Tanrım kızacaksın ama, bazı kadınları kuş yapsan?
Tanrım ben bir kuşum, çatıda rakı içiyordum, göçü kaçırdım.Sana en dengeli halimle geldim.
Düşünmüyorum, düşünsem de hatırlamıyorum şuan.
Dediğini unutmadım; şemsiye açanların,şemsiyelerine sıçıyorum ama iyi bir şey sanip piyango bileti alıyorlar.
Dediğini unutmadım; insanlara yakın uçmaya çalışıyorum ama şiir yazıyorlar. Fena değiller ama iyi yazanların çoğu ölmüş.
Tanrım biliyor musun, nefret kokuyorlar. Birbirlerine kötü bakıyorlar, sonra birbirlerine gülüyorlar.
Sana en dengeli halimle geldim. Üşümüyorum korkma! Kuşlar üşümez, sadece boş
zamanlarında ölürler.Tanrım öldüğümde kanatlarımı bağışlamak istiyorum.
Tanrım öldüğümde yalnız kalmak istiyorum.
Beni gönderdiğin bu son şehirden çok sıkıldım.
Normalde şehirler göç alır, burada insanlar göç alıyor. İçleri çok kalabalık, kim olduklarını bilmiyorlar. Aynı anda hem o kadar çok, hem de o kadar azlar ki, gençliğim aklıma geliyor.
Ben güzel yaşamışım, hep uçmuşum. Bunlar ömür boyu ölüp, son gün yaşamaya kalkıyorlar.
Tanrım kızacaksın ama böyle gecelerde, sen de bir duble içmelisin...
Zaman daralıyor, çocuklar bizi unutacak.
Zaman daralıyor, sonbahar gelsin artık.
Napalım Tanrım? Can sıkıntısına hüzünleniyor buradakiler, ben de alıştım.
Mevsimler daha güzel uçmaktan. Ve uçmak bazen koyuyor kuşa. Mahallenin zengin çocuğu gibi hissediyorum kendimi, utanıyorum.Güzel kadınlar keşfettik, kırık boyunlu, zarif gözleri var.
Tanrım kızacaksın ama sana bir liste versek, bazı kadınları kuş yapsan?
Özür dilerim...
beni de kırdılar içimde kırdılar
karanlık camlardan sular akıyordu
şimşekli bir boşlukta saat vurdu
beni de kırdılar belki yalnızdılar
belki onların da çocukluğu yoktu
bütün şarkılara kapalıydılar
bir genç kız değmemişti saçlarına
beni de kırdılar ben artık küsüm
yağmurları yağmıyor ağaçlarıma
sularından içmiyorum susadım ama
beni de kırdılar soğuk bir ölüm
çevik bir bıçak gibi çakıldı aklıma
oysa bir şarkıyım yeniden doğan günüm
bütün şarkılara kapalıydılar
Beni de kırdılar ben artık küsüm, yağmurları yağmıyor ağaçlarıma sularından içmiyorum susadım ama beni de kırdılar soğuk bir ölüm.