Bunu ağız dolusu söylemedim sana hiç
Öyle kötü büyüttüler ki bizi
Sevgimizi söylerken karanlıkta bile utanırdık
Sonra, yoksulluk vardı dünyada,
ben düzeltecektim
Sonra, şiir yazmanın daha önemli olduğuna inandım
Sonra, ben de bilmiyordum seni bu kadar sevdiğimi.
|Şükrü Erbaş
Ben bilmiyordum ona ait olmadığını gerçekten. Ayrıca alıntı değil bu paylaştığım. Beni uyarabilirdiniz, böyle bir paylaşım yaparak duyuru kasmak komik olmuş. Sahte ise biri beni uyarsaydı hemen kaldırırdım. Bir sürü kitap var, alıntı var, söz var maalesef insan bazen karıştırabiliyor. Bunu bir yerde gördüm aldım ama sahte olduğunu bilmiyordum. Ben sizin gibi her alıntıyı kafamda tutamıyorum maalesef. Yazarlara asla saygısızlık yapmak istemem. İnsan bazen farkında olmadan böyle hatalara düşebilir. Buradaki insanlar beni biliyor. Beni alıp kanalınızda paylaşmak sizin ayıbınız olur.
Oğuz Aktürk
@distopikokur
·08 Temmuz 2022 23:00
yıllardır şu sitedeyim ve sahte alıntı konusunda gram ilerleme yok. insanlar sırf beğeni alabilmek uğruna bizzat görmediği alıntıları yazarlara ait sanıp paylaşmaya devam ediyor. yaptıklarının yazarlara saygısızlık olduğunu anlayamıyorlar. üstelik bunu yapanın profilinde filolog olduğu yazıyor. alttaki paylaşımın ekran görüntüsünü aldım, bu konuda yeni bir video çekmenin zamanı gelmiş
13 Yaşım
Sana hiç yazmadım ve şimdi çok zorlanıyorum. Bu dördüncü başlangıcım. İlkin sadece üç cümle yazabildim sana, sonrasında seni övdüğüm satırlar oldu, yırtıp attım o kağıdı da... Sen benim 13 yaşımın erkek kavramının en yücesi idin. Boyun o kadar uzundu ki, "baban kaç yaşında" dediklerinde, "90" dediğimi hiç unutmadım. Benimle
♡♡♡♡
O zamanların elit ve şımarık çocuğu ben, birisini gördüm pazarda...
Gerçekten ve gerçekten o dilenci degildi, çalışamayacak kadar fiziken mağdurdu.
"Acaba birileri bir iki lokmalık birşeyler verirde, çocuklarıma götürebilirmiyim" ümidi ile yanaştığı tezgahlarda pazarcıların gözlerine bakıyor, yüz bulamayınca sanki içi ağlar gibi
"İSİMSİZ KADINLAR 2."
NOT: lütfen kopyalamayınız telif hakkı içerir!
Size yıllar önce tanıdığım ama hikâyesini henüz yeni öğrendiğim bir kadından bahsedeceğim. Bu kadınla bir mezarlıkta tanışmıştım. Ağlıyordu. Bir yakınını kaybetmişti sanırım. Yanına gittim ve baş sağlığı diledim. Yüzüme baktı, gülümsedi. Çok ama çok güzel gözleri vardı. İnsan gözlerine bakınca
Doğum günümün olduğu gün yatmamıştım. Mesaj gelir de hemen cevaplayayım, ayıp olmasın diyordum ama saat geçince ne bir arayan oldu, ne mesaj atan. Sonra bi'şeyler bi'şeyler oldu, ben üzgündüm. Bir tane kız vardı o ortamda. Gece saat 1, ikimiz. Yanıma geldi, sarıldı bana. Gidip Beyaz Geceler'in cep kitabını, bir deniz kabuğu ve başka bir şey de getirmişti ama hatırlamıyorum. Çok mutlu olmuştum. Hele o üzüntü üstüne o kadar değerli, ilaç gibi gelmişti ki... Gel zaman git zaman biz yakınlaştık, dertlerimizi, travmalarımızı, ağlamalarımızı arkadaş yaptık. Ve bugün onun doğum günü. (Ben bilmiyordum, sonradan öğrendim). Dedim 3 tane alıntı defterim var, yap bir şeyler kızım😆. Bir kavanoz aldım ve sevdiğim alıntıları yazıp kavanoza koydum. Kağıtları katlayıp koymadan önce parfüm sıktım, (öyle güzel bir koku oluşuyor ki...) tabi her yazdığım kitap alıntısı hissettiğim, bazıları dakikalarca bakıp ağladığım alıntılardı. Ve Bir İdam Mahkumu'nun Son Günü'nü de hediye ettim. Kavanozu boşaltıp hepsini teker teker okuyup koyduk. Hepsinde biz vardık. Ve bana şunu söyledi: " Sen bana boş bir kağıt bile getirseydin benim için çok değerli olurdu. Ben orada görecektim seni.. :) "
İyi ki varsın güzelim. Baktığımız duvarlarda renklerimiz farklı olsa da benzer resimler var. Ay laf yu psikolog❤🦋