Anarak buruşuk memelerini bezgin günlerin geçiyordum hüznün arkalarından
döşümde şehrin ahengini bozan ay resimleri ve geceyi korkutarak durduran
tasarımlar.
Geçtim kara yağlar sürünerek
kara yağlar sürünerek büyüdüm
cani bir kadınla yattım ve beynim
kırık bir suyun yüzünde yorgun
yürüdüm.
Ki asfalt orada
bitiyordu
orada romorklar
kalay ve
Hayır dedim içimden kendime hayır, hayatın üstünde toprak var ama toprağın altında bir hayat yok.
Diril.
Doğruldum.
Dirildim.
Toprağı üstümden silkeledim.
Ben dokuz yaşımda büyüdüm.
Biraz acıktım.
Biraz dilendim.
Biraz çaldım.
Biraz doydum...
Sayfa 97 - Ketebe Yayınları ~ Bir Gecekondunun Damı Gibi İçine Doğru Ağlıyor* (Didem Madak'ın bir şiirinden...)Kitabı okudu
Talebelerimle boyama yapıyoruz, içeriye sivrisinek girmiş. Bir tanesi korktu sineği görünce. Bende dedim ki 'sanki İstanbul çocuğusun sen ne korkuyorsun :)' sonra bana dedi ki 'hocam ben İstanbul da doğdum büyüdüm' 🥲🥲. Biraz böyle bi şey oldum ya 🥲
Ataerkil-Anaerkil Cinsiyet Rollerinin Paradigmatik Değişimi
“Bilhassa tahammül edemediğim bir şey, kadının erkek karşısında her zaman pasif kalmaya mecbur oluşu... Neden? Niçin daima biz kaçacağız ve siz kovalayacaksınız? Niçin daima biz teslim olacağız ve siz teslim alacaksınız? Niçin sizin yalvarışlarınızda bile bir tahakküm, bizim reddedişlerimizde bile bir aciz bulunacak? Çocukluğumdan beri buna daima
Sayfa 124 - Koridor YayınlarıKitabı okudu
"Ben, sepya fotoğraflara bakarak büyüdüm. Büyümek böyle bir şey olmalı; bir sepyanın içinde yer almak, sonra da renklenerek alâkasız bir şeye dönüşmek..."
Sayfa 55 - Sia KitapKitabı okuyor
Korku
Uzun yıllardır intihar düşlerdi zihnim,
Günah diye elimi bile uzatamadım.
Kurtulamadım bu sızıdan,
Izdıraplar büyüttüm oturduğum yerde.
Kimse kurtarmadı beni
Mezarımı kazdığım yerde.
Zaman geçti,
Ben büyüdüm.
Günahlara bulaştım istemsizce.
Korktuğum günahları işledim sessizce.
Tek korkum var şuan ise ,
Günah işlemek o kadar korkutmuyor,
Yaşıyorum delice.
Sonumu hissedercesine.
Sen yoktun o zamanlar,
çocukluğumda en çok yağmuru severdim ben.
Ne zaman bi dert gelse bana,
yağmur yağar,
dinler, dokunur,
ve topraktan kalkan o kokuyu koklardım.
Ateşim sönerdi.
Sonra büyüdüm.
Gözlerini gördüm,
yandım,
yağmur yağdı,
ve ilk kez sönmedim.
Ben yağmurdan daha fazla bir seni sevebildim.
Hikmet Anıl Öztekin, Elif Gibi Sevmek kitabında birini ‘Bir’ olan için sevmenin hüzünlü huzurunu yazdı. Sevmek ki, Elif gibi dosdoğru sevmek, yüreği abdestli sevmek…
Bu kitap;
Tefekküre meyl ettiren her yolu,
bir Elif miktarı yüreğine yâr edinen,
dünyaya hâlâ daha alışamamış herkese…
Babasız büyüdüm ben ne başımı okşayan, ne sırtımı sıvazlayan, ne de seninle gurur duyuyorum, arkandayım kızım diyen bir babam oldu. Hep içimde bir boşlukla yaşadım kimselere göstermedim, dışarı yansıtmadım, geceleri sessiz sessiz gözyaşı dökerken. En ufak hatamda veya üzüldüğümde yanımda olmasını beklerken yokluğuyla savaştım. Ondandır nefretim, sinirim, öfkem.Çok.yoruldum ama çabalıyorum, bu savaşım senin için değil baba, annem için :)