Bazen sen de sesini duyan insanların seni duymadıklarını hissetmiyor musun?
Ben senin sesini bilmiyorum. Ben senin sesini duymuyorum. Ama ben seni duyuyorum.
•••
Bazen sen de sesini duyan insanların seni duymadıklarını hissetmiyor musun?
Ben senin sesini bilmiyorum. Ben senin sesini duymuyorum. Ama ben seni duyuyorum.
•••
Sayfa 32Kitabı okuyor
Gece olaydım keşke!
Ama budur işte benim yalnızlığım, çepeçevre ışıkla sarılmış olmam.
Ah, karanlık olaydım, gece olaydım!
Nasıl emerdim ışığın memelerinden!
Üstelik kutsardım bir de sizleri, ışıl ışıl yıldızcıklar, ateşböcekleri göğün! O ışıktan armağanlarınızla mutlu olurdum.
Ama öz ışığımla yaşıyorum ben, gene ben içiyorum benden taşan alevleri.
Bilmiyorum almadaki mutluluk nedir; çoğu zaman bana öyle geldi ki, çalmak daha da büyük mutluluktur almaktan.
Herkese selamlar
Mayıs ayının kitabı 
Şermin Yaşar 'ın kaleminden; " 
Söyleme Bilmesinler " oldu.
Nasıl desem nerden başlasam bilemiyorum. Bir kitap düşünün her mısrasında, her sayfasında size bir çok duyguyu aynı anda yaşatıyor. Kitaptaki karakterler çok bizden çok biz gibi içimizden biri gibi hissettiriyor.
* Çiftler evlenip aynı çatı altında yaşıyorlar diye karı koca olur mu?
*Sırf aynı ana babadan dünyaya geldiler diye birbirlerine sahiden kardeş olur mu insanlar?
*Her şeyi göz önünde aşikâr olanların sırları daha mı çoktur yoksa?
Kusursuz kurgusu ve karakterleri ile sizi farklı duygu durumunu yaşatıp ters köşeler yaşayacağınız bir kitap okuyacaksınız.
Ve son olarak şunu söylemek isterim ki; kalbinize ağır gelen, ruhunuzu yoran, zihninizi meşgul eden her ne olursa olsun anlatalın gitsin. Biz çaresini bulamazsak belki sevdiklerimiz bulur, insan ağır yükü tek başına taşıyamaz! Söyleyin bilsinler...
Kitaptan Alıntılar;
-Ailecek birbirimizi senelerdir düzenli olarak görüyoruz ama gerçekten tanıyormuyuz ?!
-" Ben kendimi bu aileden hissetmiyorum, hadi kalın sağlıcakla, bir daha görüşmeyelim" deme isteği yine geldi üstüme...
-Kendime tekme atıp kendi kendimi, kendi evimden kovmak istiyorum.
Keşke yapabilsem. Yakamdan tutup kendimi koysam kapının önüne.
Yürü git, nereye gidiyorsan git, bıktım senden. Senelerdir pinekliyorsun aynı evin içinde defol gözüm görmesin seni desem...
-Bedenim ruhumun betonu gibi, çık içinden çıkabilirsen.
-Dilek dilemeyi de bilmiyorum ki. Ne istediğimi bilmiyordum. O kadar unutmuşum kendimi.
Kitapla kalın...
Gözlerimi nazla gözlerine dikiyorum
Ne istediğimi ben de bilmiyorum ondan Hemen divâne bir aşk istiyorum
Geçtim makâmdan, maldan, itibaren.
"Beynim bir süre sonra insanları kötü hatırlamamı engelleyerek üzüldüğüm şeyleri siliyor. Onlara hiç kızmamış gibi oluyorum. Sanki beni hiç üzmemişler, kalbimi yerinden sökmemişler de öylesine basit bir kırgınlıktan ibaretmiş gibi oluyor, bu yüzden ben nefret etmeyi bilmiyorum.."
Çok unutkanım, nefret etmeyi sevmiyorum, kin tutmayacak kadar unutabiliyorum, bazen her şeyi, bazen herkesi...
t.me/SanatKlinigi
Bu kitabı okumaya başlayalı uzun zaman oldu ama bitirmek bugüne nasipmiş. Uzun zaman oldu dediysek de keyifle okumak istemedik gibi anlaşılmasın. Her dizenin tadına, en ince ayrıntısına kadar varmak için bunu yapmış bulunduk. Öyleyse hiç bekletmeden incelemeye geçeyim.
Nasıl desem bilmiyorum? Tam bir duygu karmaşası içindeyim. Her bir şiir de ayrı bir yaşanmışlık tadı var. Kitabın adından da anlaşılacağı üzere tam bir "depresyon" havası da var diyebiliriz.
Ben kitabın ismi olan Depresyon kelimesini Deprem ve isyan kelimesinin birleşimi gibi algıladım. Bununla birlikte o anı (depremi) yaşamış olmanın verdiği depresif hava da anımsatılmak istenmiş olabilir. Elbette ki en doğrusunu şaire hanım bilir.
Bence kitabın en güzel yanı, tüm gelirinin deprem mağduru kimselere gönderilecek olması. Bu kitabı almak isteyişimin asıl nedeni buydu. Ama kitabın içeriği de en az amacı kadar güzel ve derin anlamlara sahip.
Her bir şiirde ayrı bir hissiyat vardı, her bir şiirle o duyguyu yeniden ama her bir sefer başka bir pencereden sahneler izleyerek yaşadık. Eminim bu kitabı okuyan diğer kişiler de benimle aynı görüşte. En azından ben öyle olduğunu düşünüyorum.
Her kitaba inceleme yazmam. Bu kitapların bir kısmı yazacağım inceleme o kitaba yeterli gelmeyeceği içindir. Diğer bir kısım ise inceleme yazmaya değer bulamadığım içindir. Bu kitap içinse inceleme yazmam gerekli olduğu için yazıyorum. Çünkü gerçekten de bilinmeyi hak ediyor. Okuyun ve de okutunuz.
Ayrıca şaire hanımı bu güzel düşüncesi için tebrik ediyor ve şiirlerinin devamını bekliyoruz diyerek yazımı tamamlıyorum.
Hanife Çıta 
Depresyon
Göğe Bakma Durağı
İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
Bebe dişlerinden güneşlerden yanab otlarından
Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
Şu aranıp duran korkak ellerimi tut
Bu evleri atla bu evleri de bunları da
Göğe bakalım
Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım
İnecek var deriz otobüs durur ineriz
Bu
02.05.2024
Ben mi? Bildiğin gibiyim işte. Normal ben gibiyim, her zamanki ben. Ne olabilir ki her zamanki benim. Tek başıma kulaklığımı takıp gülen insanları izliyorum. Yoldan geçenleri sayıyorum. Yağmur yağar mı diye bulutlara bakıyorum. Parlaklığına dalıp güneşi izliyorum. Tanımadığım insanlara tanıdığım yerlerden bakıyorum.
Sohbet ediyorum insanlarla, konuşuyoruz, dertlerini anlatıyorlar, Ben mi? Ben pek konuşmam, genelde dinlerim. Dertli birine karşı nasıl kendi derdimi açabilirim ki, saygısızlıktır. Bana anlatmaya gelmiş birine nasıl kendimi anlatayım. O bilmiyor ki derdimi benim gibi düşünsün. Bilse düşünür müydü onu da bilmiyorum da, neyse senin de derdin var ki okuyorsun. Beni geç, ben... Ben bildiğin gibiyim işte. Normal ben gibiyim, her zamanki ben. Ne olabilir ki her zamanki benim. Tanıdığım insanlara tanımadığım yerlerden bakıyorum.
Gecenin türküsü.. Nietzsche
Işığım ben:
Gece olaydım keşke!
Ama budur işte benim yalnızlığım, çepeçevre ışıkla sarılmış olmam.
Ah, karanlık olaydım, gece olaydım!
Nasıl emerdim ışığın memelerinden!
Üstelik kutsardım bir de sizleri, ışıl ışıl yıldızcıklar, ateşböcekleri göğün! O ışıktan armağanlarınızla mutlu olurdum.
Ama öz ışığımla yaşıyorum ben, gene ben içiyorum benden taşan alevleri.
Bilmiyorum almadaki mutluluk nedir; çoğu zaman bana öyle geldi ki, çalmak daha da büyük mutluluktur almaktan.
Bugün napicam biliyor musun?
Geç saatlere kadar seni düşünerek müzik dinleyip, bana yaşattığın her şeyi düşünerek senin için değil senin yüzünden kendime verdiğim acıya, üzüntüye, sana verdiğim ama asla hak etmediğin o değeri son kez düşünüp Seni hayatımdan çıkartıyorum..
sen bu notumu hiç görmeyeceksin, haberin olmayacak ,ruhun bile duymayacak
Belki de konuşuyordur gözlerin. Ama ben gözce bilmiyorum ki. Sessizce biliyorum, usulca biliyorum, masumca biliyorum. (alinti)