AŞK MAHKUMU
Onu ilk kez gördüğümde kanadı kırık bir kelebeğe benzetmiştim. Uçmaya çalışan ama uçarken de acısını içinde yaşayan bir kelebeğe… Sanki acısını kabullenmiş gibiydi. Güçlü görünmeye çalışıyordu. Ama bu konuda pek de başarılı değildi.
Ortak bir arkadaşımızın evinde verdiği doğum günü kutlamasında karşılaşmıştık. Dikkat çekici bir
Bazen gerçekten de çöktüğümü hissediyorum. Her anlamda. Kimseyi göresim, ses çıkarasım, hiç bir şey yapasım gelmiyor. Kendi kabuğuma çekiliyorum. Odamdan hiç çıkmıyorum, kimseyle konuşmuyorum. O an içimden ne geliyorsa onu yapıyorum, o da genelde film izlemek, kitap okumak, uyumak, şarkı dinlemek veya tek başına yürüyüşe çıkmak oluyor zaten. Sonra işte zaman geçtikçe dertlerim, işlerim daha da çoğaldı. Ve ben bunları düzeltmek için hiç bir şey yapmıyordum oturup depresyonumda kendi kendime yas tutuyordum. Hiç bir şey düzelmiyordu tabiki kendi kendiliğine. Şimdi burada anlatmak istediğim karamsarlığa kapılıp dünyadan izole olmak kötü bir şey ya da zaman kaybı değildir bazen. Çünkü ben o zamanlarda kendimle baş başa kalabilme fırsatım oldu. Uzun uzun herşeyi düşünme fırsatım oldu. Neyin doğru neyin yalnış olduğunu ayırt etme imkanım oldu. Kısacası kendimi biraz daha bulma imkanım oldu. Ama! O noktadan sonra çok şey değişiyor hayatımızda. Kendini tanımak... azıcık ta olsa kendini tanıyabilmek ve kabullenebilmek..büyük bir şey.. buraya kadar okuduysan, belki de bunu duymaya ihtiyacın vardır: Her Şey Çok Güzel Olacak.. seninle gurur duyuyorum, kendine karşı dürüst olduğun için. Ve inan bana herşeyin bi vakti vardır ve o vakit geldiğinde her şey hayalindekinden bile güzel olacak. Ve fazla kafaya takma hiçbir şeyi.. yaşamaya çalış biraz da.
9 Nisan 1951 tarihinde intihar ederek yaşamına son veren Sadık Hidayet’in ölümünü, 25 yıllık arkadaşı şu şekilde anlatmıştır:
“Paris’te günlerce, havagazlı bir apartman aradı, 9 Nisan 1951 günü dairesine kapandı ve bütün delikleri tıkadıktan sonra gaz musluğunu açtı. Ertesi gün ziyaretine gelen bir dostu, onu mutfakta yerde yatar buldu. Tertemiz