''Çıkarın beni buradan, tek düşündüğüm buydu.
O aralar öyle çok şeyden sıkılıp, öyle çok kişiden kaçmıştım ki. Pek bir salmıştım kendimi, kilo almıştım. On yedi yaşımda ne büyük sorumluluklar yüklemişim omuzlarıma, anlamamıştım bile. Ama hayır, dünyayı ben kurtaramazdım. Hiç kimsenin tek başına yapamayacağı gibi.
Kaçtığım sorunlar mıydı,
Sayfa 99 - Ephesus YayınlarıKitabı okudu
Var olmuyor o, çünkü fazla hiçbir yanı yok; onun dışında her şey ona göre fazlalık. O olan bir şey.
Ben de olmak istemiştim. Hatta tek isteğim buydu. İşte hikayenin son sözcüğü.
Sayfa 252 - Can
"Buğulu, bulantılı ve boğuntulu bir alkol süzüntüsü içinde", V. Günyol'u ve başkalarını şiirden anlamazlıkla suçlamışım. Birden sevdim bu betimlemeyi. Çünkü kendisi pek içki içemez, midesine dokunur, bu yüzden de alkolün tadını çıkaramaz. Böylelikle dizelerimi bozmaya bol bol vakit bulabilir. Bir şiirimde kendimi "alkol
Sayfa 169Kitabı okudu
Ben de olmak istemiştim. Hatta tek istediğim buydu. İşte hikâyenin son sözcüğü. Aralarında ilişki yokmuş gibi görülen bütün çabalarımın altında aynı isteği buluyorum: varoluşu içimden atmak, anları yağından sıyırmak, bükmek, kurutmak, kendimi temizlemek, katılaştırmak, sonunda bir saksofon notasının kesin ve belirli sesini verebilmek.
Sayfa 252 - Can YayınlarıKitabı okudu
Günlerim ya Mustafa’nın defnedildiği mezarlıkta, ya da Efendimizin
(a.s.m.) mescidinde geçiyordu.
Artık kendi kendime, bu iki dünya arasında ömrümü geçirmek için
karar almıştım. Benim evim, yurdum ve dünyam burası olacaktı.
Mustafa’nın yanından bir saniye bile ayrılmayacaktım.
Ama Mustafa’dan gelen mesaj her şeyi altüst etmişti.
O gün yine
Cebimde anahtarı sıkı sıkı tutup eve gelmişim. Nazlı bana bakıp korkmuş. İşi söyleyince, boynuma sarılmış. Gidip çiçeklerini sulamış bilmediğim bir türkü mırıldanarak. Şebboylarını, sardunyalarını, karanfillerini, menekşelerini, güllerini. Niyeyse oğlan akşam gelip elimi öpmüş. Kafasını sevmişim. Meşin yeleğimi çıkar demişim Nazlı'ya.
Sayfa 61 - Ahlat AltıKitabı okudu
