Tezer Özlü ile tanışmamı sağladı bu kitap. Kendisi edebiyatın nostaljik prensesi olarak anılıyor.
Kitapta genel olarak karamsar bir hava hakim.
Yazar oldukça sıkıntılı bit hayat yaşamış. Çocukluğu oldukça zorlu geçmiş, öyle ki yetişkin bir birey olduğunda dahi çocukluğunu geçirdiği evi görmek onu huzursuz ediyor. Genç bir kız olduğunda birden fazla intihar girişimi olmuş. Hayatının bir kısmı akıl hastenlerinde, şok verilerek geçmiş.
Tüm bu olanları anlatırken kullandığı cümleler öyle güçlü ki, sanki o değil de ben yaşadım tüm bu olanları. Bende onunla akıl hastanesinde, o soğuk duvarlar arasında gibi hissettim. Hayattan bu kadar kopuk olmasına rağmen, yaşadığı olayları edebi bir şekilde yazabilmesi, bir köşesinden de olsa hayata tutunduğunu, tutunmak isteğini gösteriyor bence.
Bence kolay okunan, akıcı bit kitap değil kesinlikle. Okurken biraz zorlandım ancak bu zorluğa değeceğini düşünüyorum. Herkese tavsiye ederim.
Tezer Özlü
(10 Eylül 1942 – 18 Şubat 1986, Yaş: 43)
