“ Medeniyetini yitirmiş aydınlar yâd uygarlıkların taklit cehenneminde kavrulup dururken, bir diriliş esintisiyle aralarından sıyrılacak olanlar, bu satırlarda, belli belirsiz, yeni bir mayalanmanın ilk çizgilerini sezer gibi olurlarsa, görevin yapılmış olması mutluluğundan bir serinlik ilk sabah çiğlerini düşürmüş olacaktır gecede alev alev yanan ruhumuza kuşkusuz. „
Ben Sezai Karakoç'u betimlemelerin ve benzetmelerin piri olarak nitelendiriyorum. Bu kitabında da yine akla gelmeyecek benzetmelerle ve kendine has edebiyatıyla beni mest etti..:)
Kitap, Diriliş sancağını oluşturan ve taşıyan dokuz peygamberden bahsediyor: Âdem, Nuh, İbrahim, Yusuf, Musa, Süleyman, Yahya, İsa, Muhammed.
İncelemelerde özet gibi kitaptan bahsetmeyi sevmem ama çok beğendiğim bir bölümden bahsedeceğim.
“ Cenneti, bulmak için yitirmek gerekiyordu. ” Nitekim öyle de oldu. Bulmamız gereken yitik bir cennetimiz var. Peki neden yitirdik?
İnsanın en büyük şeytanı nefis yüzünden mi?
Karakoç, cennetten kovulma sebebini "toprak" olarak yazmış. (Kendi yorumu mu bilmiyorum) ona göre yasak yemiş toprağın çocuğu buğdaydı. Düşününce mantıklı geliyor. Bunca savaş neden var, toprak için değil mi?
“Zaruretin tohumudur buğday. İçinde özgürlüğü yok eden bir güç gizli. İnsanı içten yakalayan bir zincirdir. YOKSULLUĞUN BİTMEZ TÜKENMEZ KİTABIDIR. Evet, buğday, sonsuz zenginliğin içinde fakirliğin, imkânın içinde zaruretin tohumu olarak boy gösterdi cennette...„
Sezai Karakoç'u eleştirecek kapasitede bir insan olduğumu düşünmüyorum :) o sebeple tabiki de kitabı çok beğendim tavsiye ederim.. keyifli okumalar dilerim...
