Ben dostlarımı ne kalbimle ne de aklımla severim.
Olur ya...
Kalp durur...
Akıl unutur...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur ne de unutur...
Sayfa 96Kitabı okudu
Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum.
Sonsuz bir karanlığın içinden doğdum.
Işığı gördüm, korktum.
Ağladım.
Zamanla ışıkta yaşamayı öğrendim.
Karanlığı gördüm, korktum.
Gün geldi sonsuz karanlığa uğurladım sevdiklerimi...
Ağladım.
Yaşamayı öğrendim.
Doğumun, hayatın bitmeye başladığı an olduğunu;
Aradaki bölümün, ölümden çalınan zamanlar olduğunu
Öğrendim.
Zamanı öğrendim.
Gerçeği öğrendim bir gün....
Ve gerçeğin acı olduğunu...
Sonra dozunda acının, yemeğe olduğu kadar hayata da
Lezzet kattığını öğrendim.
Her canlının ölümü tadacağını
Ama sadece bazılarının hayatı öğrendim.
Ben dostlarımı ne kalbimle ne de aklımla severim.
Olur ya...
Kalp durur...
Akıl unutur...
Ben dostlarımı ruhumla severim.
O ne durur ne de unutur...
Sayfa 96Kitabı okudu
"Ben dostlarımı ne kalbimle, ne de aklımla severim. Olur ya! Kalp durur, akıl unutur. Ben dostlarımı ruhumla severim. O ne durur, ne de unutur. "
Mevlânâ
Sayfa 168 - DİB YayınlarıKitabı okuyor
