Boşluk
Bayım, bazı şeyler hallolmuyormuş. Düzelmesi için de beklemek gerekiyormuş ama ben sabırlı değilmişim.
Bundan 1 hafta önce meyve yerken dişim kırıldı ve ertesi sabah dişçiye gidip çektirmek zorunda kaldım. Çok korkuyordum dişçilerden ve yıllarca inatla çekmediğim dişimden sadece yarım saat içinde kurtulmuştum. Doktor birkaç gün dilinle yerini kurcalama, o tarafla yiyip içme yeri çabucak kapanır dedi. Öyle de yaptım. Yalan yok en başında çok zorladım kendimi o tarafla yiyip içmemek ya da dilimi oraya götürmemek için ama sonra alıştım.
Yıllarca ağzımın içinde olan o dişin yokluğuna 1 haftada alıştım bayım. Sanki daha öncesinde hiç orada olmamış gibi.
İçimdeki o boşluğun da kapanması için kurcalamayı bıraktım artık bayım. Açıp açıp bakmıyorum defalarca fotoğraflara ya da geçmiyorum o yoldan bir daha. Yakınından bile geçmiyorum. O şarkıyı dinlemiyorum artık.
Keşke bir kerpeten ile çekip alsalar şu içimdekileri bayım...
Hayat Ödemiş
Büyümek Lanet Gibi Bir Şey
Büyüdüm bayım
Ve artık her şey biraz daha zor
Yoruluyorum çoğu zaman
Kafamı kaldıracak halim kalmıyor
Yazmak istiyorum
Ellerim kaleme gidiyor,
Sayfalara dokunuyorum
Yazdığım her satırda sanki biraz daha büyüyorum
Sonra bırakıyorum
Tozlu raflara kaldırıyorum,
Ben onca kağıdı kitap aralarında saklıyorum bayım
Neden diye soracak olursanız
Sanki herkes güzellikler bahçesinde yaşayıp oradan sıkılmış gibi davranıyorken ben o bahçeye girmek için ömrümden ömür vermiş gibi hissediyorum. En büyük istekler bile gerçekleşince anlamsızlığa mı bürünür? Bu hep mı böyle olur?
S.H
öyle uzak ki yerim uzakları aşıyor...
Eskiden kendi ellerimle bile isteye duvar örerdim insanlara karşı küçüklükten beri belkide sanki böyle yapınca herkesten korunuyordum. çünkü saftım öyle biriydim ve insanlar bunu çok güzel kullanıyorlardı. güçlü olmak için sert bir tavır edindim. kimse kolay kolay yaklaşamıyordu böylece. bundan çok memnundum
Kapıyı önce üç kez tıklatıp sonra yavaşça açtı Alper. Dayısı masada oturmuştu. Yanında ayakta bir adam, mide sancısı çeker gibi iki büklüm, imzalatacağı evraklarla ilgili açıklamalar yapıyordu. Ömer Bey, yüzünde en küçük bir ifade değişimi olmadan, sanki o da imzalanacak evraklardan biriymiş gibi, gözlüklerinin üzerinden Alper'e baktı. Eliyle
Sayfa 263 - Sözler: Düşüren kuyulara kendi adımlarımdırKitabı okudu
Doğduğum, büyüdüğüm yerden hiç gitmeseydim bunlar yine olur muydu? Bazı şehirler tanıdım çünkü. Önce anlamadım insanları. Sonra da ne yaparsam yapayım anlayamayacağımı anladım. Daha kendimi bile anlamazken... Azınlıkla güldüm, eğlendim; çoğunlukla gülüyor, eğleniyor gibi yaptım. Kısmen de astım suratımı, oturdum aşağı. İşte o zaman da fark ettim
Yanlız kalmak, terk edilmek, unutulmak... bunların hangisinden daha çok korkuyorum?
Belki de unutulmak en kötüsü.
Yalnız kaldığımda bir yerlerde birinin beni düşündüğünü hayal edebilirim hep.
Terk edildiğimde özlendiğimi, o kişinin yaptığından pişman olduğunu hayal edebilirim.
Unutulduğumda ise hayal edecek hiçbir şey bulamam.
Sanki bu dünyada hiç var olmamışım gibi...
Sayfa 133Kitabı okudu
Okumanızı rica ediyorum.
❗Kızın birisi bana:"Babam, sofrada üç-dört çeşit yemek olduğu zaman kızıyor. Bu kadar aç insan varken bu ayıp kaçar diyor." dedi.
Hımm. Babanın samimiyetini test edeyim mi dedim. O ne demek dedi.
Şu demek dedim:"Babanın, sofraya üç-dört çeşit yemek koyabileceğiniz kadar parası var anlaşılan. Biz bunu dört kabul edelim. İki yemek
