Hayır!
gökyüzünde bir çapak gibi duruyorken güneş
evlerde oturmak bana göre değil
elimde pergeller, gönyeler, iletkiler
bir gülün hacmini ölçmeye kalktım
yanıldığım kesin
yenildiğim belli değil
hayır hayır hayır hayır
bütün şiirlerimi odanın duvarına astım
ağzım kurudu tükürmekten
ömrümü cm2'lere böldüm de bir türlü anılarımı yazamadım
sarı peruka
Sayfa 521 - KırmızıKedi YayıneviKitabı okudu
ölümsüz aşk
Bir otobüs durağında karşılaşmışlardı ilk kez....
Biri tıpta okuyordu, öbürü mimarlıkta. O ilk karşılaşmadan sonra, bir kere, bir kere, bir kere daha karşılaşabilmek için, hep aynı saatte, aynı duraktan, aynı otobüse bindiler.
Gençtiler, çok genç...
Birbirileriyle konuşacak Cesareti bulmaları biraz zaman aldı ama sonunda başardılar. İkisi de her
İnsan Bir Kere Ölür
Her bulunduğum yerde yitiriyorum seni
Yanıbaşımda olduğun oluyor kimi gün
Ya da ben oluyorum sessizce gözlerinde
Bir yaprak kımıldıyor hafiften
Bu sessizlik bir kasırga başlangıcı
Kükremeye hazırlanışı denizin
Bu, aslanların sarı, vahşi gözlerindeki ölüm parıltısı
Bu bir yerde erimek
Apansız yok olmak belki de
Ve sonra susmak,
“Mösyö Hamil, neden hep gülümsüyorsunuz?"
"Böylece her gün, iyi belleğim için Tanrı'ya şükrediyorum, Momo'cuğum... Altmış yıl önce, gençliğimde, bir kadına rastladım. Beni sevdi, ben de onu sevdim. Sekiz ay sürdü bu, sonra kadın bir başka eve taşındı. Altmış yıl soma hâlâ aklımdadır. Seni unutmayacağım derdim ona. Yıllar geçiyordu, unutmuyordum. Bazen korkuyordum. Önümde daha uzun bir yaşam vardı, silgi Tanrı'nın elindeyken, ben gariban adam, kendime nasıl böyle bir söz verebilirdim ki? Ama şimdi içim rahat. Cemile'yi unutmayacağım. Çok az zamanım kaldı, onu unutmadan öleceğim."
Sayfa 7Kitabı okudu
395.jpg){kind=small}
öyle içimden geldi
Öyle içimden gelirdi sana sarılmak
Öylece darılırdım sana kimi zaman.
İnsan en çok sevdiğine darılırdı.
Öylece sevdim seni, nedensizce...
Tüm bunları sana sundum,
Kaygılı gecelerin huzurunda
Öyle içimden geldi
Sadece baktım sana,
Yeri gelir koşardım sana,
Ben böyle severdim seni,
Sense öylece gittin.
Kaybedilmiş bir savaş üzerine - Svetlana Aleksiyeviç- 2015 Nobel Konuşması
Kaybedilmiş Bir Savaş Üzerine
Sevgili dostlar,
Bu kürsüde tek başıma durmuyorum. Etrafımda sesler var, yüzlerce ses… Sesler her zaman benimle, çocukluğumdan beri.
Çocukken köyde yaşıyordum. Biz çocuklar sokakta oynamayı seviyorduk, ama akşamları, yorgun argın ninelerin -bizim orada nasıl derler- konuşlandığı banklar, mıknatıslıymış gibi