Canım Öğretmenime,
Nereden başlasam bilemiyorum. Ansızın geldi bize veda edişinin haberi... Arkadaşım bana yine başka bir öğretmenimin paylaştığı hikayeyi attı. Şöyle yazıyordu: "Canım arkadaşım, can dostum boşanma aşamasındaki eşi tarafından katledildi!" Kanım dondu. Sonra arkadaşıma "O fotoğraftaki Saadet hoca değil mi?" dedim. Arkadaşım
Veda
Artık 9 mayıs geldi ve geçti,
yaralarımızı kapatma vakti geldi.
Son kez bunu söyliyorum,
seni çok seviyorum.
Biliyorum affetmiceksin beni,
nolursun son kez sarsam seni,
tüm düşüncelerim kayıp gitti,
biliyorum artık bitti.
Zaman su gibi aktı,
bütün acılar canımı yaktı,
sana bundan bahsetmeliyim,
artık ben sensiz bir gemideyim.
Vedalar canımızı yakar,
kalbimizin oradan kan akar,
gözlerimiz birbirine bakar,
İşte bu kadar.
09/05/23
su
[geçen sene bu zamanlar yazmış olduğum şiir :) şarkıyı dinlerken, karaladım bir kaç satır. İnşaAllah beyenirsiniz 🌷]
youtu.be/T2TvI6dj9q0?si=...
Kimsenin oğlu gibi olamadım. Ne annemin ne babamın ne de kayınpederin. Ama baba oldum. Oğul olmak ne demek bilmiyorum ama bir oğlum var. Koca dana oldu şimdi. Doğduğu ilk gün aldım bunu kucağıma, dedim "Ben seni çok seveceğim, bunu da sana göstereceğim." Yapamadım. Seviyorum ama bunu ona gösteremedim. Öyle sokakta elini tutamadım, okula gönderirken yanaklarından öpemedim, omzuma alıp gezdiremedim. Yapamadım işte, denedim ama pek olmadı. Sanki oğlum benmiş aslında, benim çocukluğummuş da ben ona babalık ediyormuşum gibi hissettim. Hoşuma gitmedi o hal. Ama seviyorum çocukları, çok seviyorum.
Sayfa 69Kitabı okuyor
Seviyorum seni olduğun gibi
"Ben istiyorum ki benim görünüşümü değil. İçimi, ruhumu sev. Sana olan sevgimi sev. Sana olan bağlılığımı sev. Görünüşümde yok bir iddiam. Zira dışıma çok bir ehemmiyette de vermem. Fakat ben ruhumu zarifleştiriyorum. Emeğimle maddi dünyamı iyileştiriyorum. Okumalarımla, yazmalarımla, duygularımla ruhumu yükseltiyorum. Ve ben yukarılara çıktıkça seni daha birçok seviyorum. İstiyorum ki gör bunları..." (Jack Brighty)
"Beni seviyor musun? Bir anlık saçma sapan bir şey miydi?"
"Seviyorum, öyle çok seviyorum ki, canımı iste veririm. Öyle çok seviyorum. Üstelik iki günlükte değil. Gülfem ben seni bir insan bir insanı en çok ne kadar sevebilirse o kadar seviyorum. Senin bilmediğin benim anlatamadığım kadar çok seviyorum."
Her zaman onlar tarafından ihanete uğradığım ve bir köşeye atıldığımdan nefretle doldum. Onlara güveniyorum ve bütün kalbimle onlara saygı duyuyorum; ancak onlar nedense bana karşı çok ihtiyatlılar. Çekingen, alaycı bir kahkahayla beni idare etmeye çalışıyorlar, sanki kirli bir şeye dokunuyorlarmış gibi. "Acaba bu insanlar düşündükleri kadar zarifler mi?" diye merak ediyorum. Her seferinde, bana bir şekilde ihanet ediyorlar. Bir kere bile bana içlerini döküp danışmadılar. Bir kere bile bana karşı seslerini yükseltmediler veya vurmadılar. Benden neden bu kadar çok nefret ediyorlar? Ben onları hep çok sevdim. Çok, çok, çok sevdim. Ne zaman isterlerse onlar için hayatımı veririm; ancak bu insanların benden kaçıp gölgelerde gizlice "Ne sinir bozucu bir velet," gibi cümlelerle beni eleştirmelerinden ve sanki kendileri çok iyiymiş gibi iç çekip kibirlenmelerinden nefret ediyorum. Her şeyin farkındayım. Önyargılı davranmıyorum. Yalnızca neler olduğunun farkındayım. Biraz olsun anladın mı beni? Senin bile yetişkinlerin arasına katılıp bana öğüt vermen içler acısı. "Yalnızlığı öğrenmek istersen âşık olmalısın," diyen filozof haklıymış. Ah, ben aşka açım! Basit aşk sözcükleri istiyorum yalnızca. Bir kez olsun, "Seni seviyorum!" diye haykırabilecek kimse yok mu?
“Mutlu musun tatlım?”
“Tahmin edemeyeceğin kadar.” Kollarında döndüm
ve onu öptüm.
Dudaklarımız birleşmişti ve Liam artık daha tutkulu öpmeye başlamıştı. Dili dilimle dans ediyordu. Ellerimi
beline doladım. Bütün bu kargaşanın ortasında tek istedi
ğim kişi oydu ve şu anda tamamen bana aitti.
Dudaklarımızı ayırmadan bizi arkaya doğru
Sayfa 141
Ayağımda prangalar,
Gidemiyorum, hiçbir yere
Gözlerim de tutuklu,
Ağlayamıyorum
Dudaklarım da,
Bağıramıyorum
Başım avuçlarımın arasında,
Titriyorum, üşüyorum
Gözlerimde hayalin,
Sanırım seni düşünüyorum
Seni düşündükçe titriyorum,
Daha da üşüyorum
Seni çok seviyorum,
Sanırım, sen beni hiç sevmiyorsun
Ve ben bu yüzden üşüyorum
Murat Şahan
Yazarken
Düşünüyor insan yazarken- gerçekten bunları benden başka okuyacak kimse var mı diye. Yani laedri olarak gönderebilirim tabii ki her daim dünyaya, ama benim altımda benimle alay etmeden okuyacak, benim yazdığımı bilecek... İşte burada duraksıyor insan. Etrafta başkaları da varken yazmak çok garip değil mi? Sanat sanat içinse yazmak da benim için
Varken "iyi ki varsın" diyebilmek....
Bu uygulamayi çoğu zaman içimi boşalttığım bı sayfa gibi görüp, elimden geldiğince üzeri örtülü cümlelerle kendime,zamana bı iz bırakıyorum
Ama bugün, 'derdim bendeki saygınlığını kaybeder' düşüncesini atıp.
Sadece bir kişinin sonuna kadar okuyup bı hatırlatmaya vesile olması niyeti ile perdesiz yazacağım.. acının edebiyatını yapıp
Ben seni niçin bu kadar çok seviyorum, Piraye? Nasıl oluyor da bir insan başka bir insanı bu kadar çok sevebiliyor?
"Haberim yokken seninle aynı mesleği istemem, senin bu dünyadaki senden sonra ufak bir kopyan olmam... Sana bu kadar benzemem... Benim bu dünyadaki en çok hoşuma giden şey biliyor musun? İyi ki diyorum iyi ki... Her zaman. Seninle gurur duyduğum, seni örnek aldığım kadar kimseyi örnek almadım ben. Beni büyütüp geliştirdiğin için rol modelim olduğun için çok teşekkür ederim. İlk aşkım, her şeyim, sırdaşım, en yakın arkadaşım. Seni çok seviyorum. İyi ki varsın. İyi ki doğdun."