"Yazı yazmak için ne gerekir ki? On on beş dakikada bir kağıdı birtakım sözcüklerle doldurursun ve sonra kağıtlar birbirini izler. Zaten hepimizin bir hayali, bir umudu, anlatacak güzel bir anısı vardır. Ne var ki bu hayaller, umutlar, güzel anılar eski mektuplarda ve güncelerde dile getirilirdi. Şimdi, iki üç satır karalandı mı, bunlar bir kitap sayılıyor ve basılsın, yayınlansın isteniyor. Her şey, hemen kazanç sağlamalı, hem de ekonomik ve narsistik anlamda bir kazanç sağlamalı. Pek çok kişi bir yayıncıya tanıştırılmayı, özellikle başarılı olmuş yaratıcı yazarlık okullarının adreslerini ya da onların yazılarına bayılabilecek bir editör adı istiyor. Bence tüm bunlar, yazma eyleminin doğasını bozuyor ve bir şekilde kurallara ve ahlaka aykırı bir süreç başlatıyor, çünkü bu anlayışa göre ya kitabını yayınlatmayı başarırsın ve kendini gösterirsin ya da kendini başarısız ve anlaşılamamış kişi olarak kabul etmeyi öğrenirsin. Böyle anlaşılmış bir yazı toplumun gözüne gönülebilmek için sıçranan bir tramplene benziyor ve bu bağlamda da kendi kendine yararsız bir anlam kazanıyor. Oysa ben yazının görünmeye değil görmeye yaradığına inanıyorum."
Mutlu olmak zor değildir bence mutluluğu zorlaştıran insanlar vardır...
Neresinden düzeltmeye başlamalı !
Platon’un bir öğüdü vardır, hiç hoşuma gitmez. Kadın olsun, erkek olsun hizmetçilerimizle şakalaşmadan, senli benli olmadan, hep bir efendi ağzıyla konuşmalıymışız.
Benim aklımın buna ermemesinden başka, servet üstünlüğüne böylesine önem vermek hiç de insanca ve haklı bir davranış değil. Uşaklarla efendiler arasındaki ayrılığın daha az göze battığı yerde daha adaletli bir düzen vardır bence.
Kitabı çok beğendim. Yaşım bence felsefeye henüz uygun değil. Fakat bu kitapla başlamak benim için iyi oldu. Bana iyi şeyler kazandırdı. Kitap, kitabın yazarı olan 
Platon (Eflatun) 'un öğretmeni olan 
Sokrates ile Menon adlı bir kişinin diyaloglarını anlatıyor.
Sokrates ile Menon, erdemin öğretilebilir bir şey mi yoksa öğretilemez bir şey mi olduğunu tartışıyorlar. Menon'un Sokrates'e bunu sorma amacı ise Atina'daki halkına erdemle ilgili bir şeyler anlatmak ve bilgi sahibi olmalarını sağlamak. Sokrates biraz beynimi yaksa da yine de söylediği şeylerin çoğu bana göre mantıklıydı.
Kitap aynı zamanda bilgi, bilmek gibi konulara da değinmiş. Kitapta, Sokrates , Menon ile bilginin doğuştan var olup olmadığını tartışıyorlar. Sokrates 'in fikri bilginin öğrenilmeyeceği sadece hatırlanacağı yönünde. Bunu Menon'a şu şekilde açıklıyor: Menon ile birlikte yaşayan onla doğup büyüyen bir çocuk var. Sokrates bu çocuğu çağırıp ona geometri ile ilgili bazı şeyler anlatıyor. Çocuk da bunları bilmemesine rağmen anlıyor. Bilmediğini ise onunla yaşayıp büyüyen Menon'dan öğreniyoruz. Burada Sokrates'in Menon'a anlatmak istediği şey bilginin öğrenilmediği, sadece hatırlanabilir olduğudur.
Sokrates'e göre bilgi diye bir şey doğuştan bizde vardır. Fakat sadece bunu keşfetmemişizdir.
Platon (Eflatun)
Sokrates
8015. gün gereksiz uzun bir süre 5000 falan yeterliydi bence. Soğuk bir haziran ayının sonlarına doğru ağlayarak başladığım akıntıda artık ne gülüyor ne de ağlayabiliyorum. Yirmi ikiyi doldururken dönüp arkama baktığımda ölü bir çocuk ve bir sürü yabancı görüyorum. Belki de yabancılardan biri de benimdir belki de daha fazlası. Ölü çocuğun anıları geliyor zaman zaman aklıma, havalar hep koşturup oyun oynamalık. O çocuğu çok seviyorum hep de çok sevicem. Hep hayran olucam cesaretine, gücüne, hayallerine... Ve hep içimde kalacak, keşke bir kere gidip başını okşasam, sırtını sıvazlasam, özür dilesem defalarca özür dilesem. Beni affedeceğine eminim çünkü her zaman çok temiz kalpliydi.
Arkaya bakarak yaşayamayız. Bu sebeple o çocuğu koruyamamın nefretiyle önümdeki karanlığa bakacağım. Bir ışık arayışında da olmayacağım. Dünya'da sonsuz diye bir şey yok. Karanlığında sonu gelecek. Zaten mutlu son diye bir şeyin olduğuna da inanmıyorum. Mutlu bir insan, sonun gelmesini istemez. Sonun gelmesini bekleyen insan ise zaten hiç mutlu olmamıştır.
Ölümün bir başka yaşama açıldığına inanmak hoşuma gitmiyor. Ölüm benim için kapalı bir kapı. Ölüm bana, insanın sırtından yaşamın yükünü almaya çabalıyan bir dost gibi geliyor.
Eğer bir gün yolunuzu kaybederseniz bir çocuğun gözlerinin içine bakın; çünkü bir çocuğun bir yetişkine öğretebileceği her zaman üç şey vardır: Nedensiz yere mutlu olmak, her zaman meşgul olabilecek bir şey bulmak ve elde etmek istediği şey için var gücüyle savaşmak.
Paulho Coelho
" Bence dans, kibar sosyetelerin öncelikli inceliğidir." "Kesinlikle efendim, dünya sınıflarında da geçerli olma gibi bir ayrıcalığı da vardır; vahşiler de dans edebilir."
