Ne kötü diller, ne pervasız yargılar, ne
Bencil insanların alaylı gülümseyişi,
Ne içtenliksiz iyi dilekler, ne günlük hayatın
Bunaltıcı ilişkileri etkileyebilir bizi, ya da
Gördüğümüz her şeyin lütuflarla dolu
Olduğuna dair şen imanımızı zedeleyebilir.
Bu nedenle, bırak üstüne ışısın ay
Bu yalnız yürüyüşünde;
Bırak puslu dağ rüzgarları essin yüzüne:
Ve yıllar sonra bu çılgın coşkular olgunlaşıp
Ağırbaşlı bir sevince dönüştüğünde;
Zihnin tüm güzel biçimlerin malikanesi,
Ey ben
Süheyil Aydın
Ey beni mavi göğe esir eden özlemim,
Ey beni cehennemde yakan hasretim,
Ey beni bana mahkum eden hayatım,
Dar gelir üstüme boğulurum ben .
Ey insan bir hiçsin sen bu alemde,
Ey insan dur bir bak gönül hanene,
Ey insan sevgidir gerçek aile,
Unutma bu hayat ölümle yaşar.
Ey kendini bir şey sana ucube,
Ey manadan azad olan ucube,
Ey bu hayata bel bağlayan ucube,
Artık gözün açta bak şu dünyaya.
Ey ahvalini bilmezmisin kendinin,
Ey ah vah diyen nefis kendinin,
Ey şahını unutan bencil fendinin,
Yazmaya kalemin mürekkebi yok.
Ey benim biçare sefil dertlerim,
Ey benim ruhumdan kopan etlerim,
Ey benim aklımda susan sözlerim,
Yeter benden gidin araftayım ben.
Kendini sevmeni süsleme
...
bencil bir acısın sen.
Sayfa 9 - PdfKitabı okudu
Diyor, kitaba bakan dostum;
Bencil bir acısın sen.
Kimseye sezdirmeden gülümsüyorum
Kalbimdeki kalabalığa.
.
Suyum, unum, buğdayım
Herkesin başkasını konuştuğu
Bu aynalar pazarında
Seni kimselere
Söylemeden öleceğim.
Şükrü Erbaş
O zamanlar her türlü iyi işe kendini vermeye hazır, dürüst, özverili bir delikanlıyken, şimdi şımarık, aşırı derecede bencil, yalnız kendi zevkini düşünen biriydi. O zamanlar dünya ona sevinçle ve heyecanla çözmeye çalıştığı bir bilmece olarak görünürken, şimdi yaşamdaki her şey, içinde bulunduğu koşullarla belirlenen, basit ve açık şeyler olarak görünüyordu. O zamanlar onun için gerekli ve önemli olan, doğayla, öncelikle de yaşayan, düşünen ve duyumsayan insanlarla ilişki kurmakken (felsefe, şiir), şimdi birtakım gruplarla ve arkadaşlarıyla ilişkileri gerekli ve önemli olmuştu.
Sayfa 64 - Türkiye iş BankasıKitabı okuyor
Bu şiir...
Kötü günümde yanımda olmadığın zaman vazgeçtim.
Canın sıkıldığında benimle paylaşmadığını, kırılacak veya tedirgin
olacak olsam bile düşücelerini açıkca söylemediğini anladığım
zaman vazgeçtim.
Bana yalan söylediğini anladığım zaman vazgeçtim.
Gözlerime baktığında kalbinle bakmadığını ve bana hala söylemediğin
şeyler olduğunu hissettiğimde vazgeçtim.
Her sabah benimle uyanmak istemediğini, geleceğimizin hiçbir yere gitmeyeceğini anladığım zaman vazgeçtim.
Düşüncelerime ve değerlerime değer vermediğin için vazgeçtim.
Ağrılarımı dindirecek sıcak sevgiyi bana vermediğinde vazgeçtim.
Sadece kendi mutluluğunu ve geleceğini düşünerek beni hiçe saydığın
için vazgectim.
Tablolarımda artık kendimi mutlu çizemediğim ve tek neden sen oldugun için vazgeçtim.
BENCİL OLDUĞUN İÇİN VAZGEÇTİM!!
Bunlardan sadece bir tanesi senden vazgeçmem için yeterli değildi, çünkü sevgim yüceydi. Ama hepsini düşündüğümde senin benden çoktan vazgeçtiğini anladim.
Bu yüzden ben de senden vazgeçtim.
Karşımdasın işte...
Bana bakmasan da oradasın, görüyorum seni.
Ah benim sevdasında bencil, yüreğinde sağlam sevdiğim.
Kalbime gömdüm sözlerimi, ceset torbası oldu yüreğim.
Tıkandığım o an,
Elimi nereye koyacağımı şaşırdığım o an işte,
Aklımdan o kadar çok şey geçti ki takip edemedim.
Ellerim boşlukta, ben darda kaldım.
Ellerim buz gibi, ben harda
Değişmek dediğin şey sandığından zahmetli,
Ama yine de değiştim ve yaranamıyorum kahretsin, Kahretsin!
Ne kadar çirkinim.. Ne kadar da bencil..
Ama sen istersen kafa tutarım ecele ben!
Şu dünyada bir tek (bir tek!) sana kızmayı beceremem.
Ne kadar var zaman?
Ne kadar çabuk geçmiş..
Ne kadar yağmur varsa durmasın şimdi yağsın
Üzsen de üzülsem de farketmez iyi ki varsın.
Hatıran var bu evin her yerinde..Sen kalmışsın.. Yani ben, sen ve yalnızlık...
KALMASIN SENDEN
Nasıl anlatsam nereden başlasam
Esaret dolu hayatım
Neresini tutsam elimde kalıyor
Dünya tutsakların mekanımı
Hal bilmez bir kalpte perişan oldum
Gönlüm cehennem ateşinde yanıyor
Seninle her geçen gün