İnsanların bebek sahibi olduklarında gösterdikleri sevinci, yaşadıkları heyecanı, verdikleri değeri görüyorum. Sonra bu bebekler yetişkin olduğunda çoğunluğu anne-baba suçlayarak yaşadıkları travmaları anlatıyorlar. Yoğun bir sevgi gösterisiyle dünyaya gelen o bebekler kaba, şiddet yanlısı, zalim, cahil, kötü insanlara dönüşebiliyor. İnsanın doğum-ölüm arasında yaşayacaklarının çeşitliliği beni çok ürkütüyor.
02.05.2024
Ben mi? Bildiğin gibiyim işte. Normal ben gibiyim, her zamanki ben. Ne olabilir ki her zamanki benim. Tek başıma kulaklığımı takıp gülen insanları izliyorum. Yoldan geçenleri sayıyorum. Yağmur yağar mı diye bulutlara bakıyorum. Parlaklığına dalıp güneşi izliyorum. Tanımadığım insanlara tanıdığım yerlerden bakıyorum.
Sohbet ediyorum insanlarla, konuşuyoruz, dertlerini anlatıyorlar, Ben mi? Ben pek konuşmam, genelde dinlerim. Dertli birine karşı nasıl kendi derdimi açabilirim ki, saygısızlıktır. Bana anlatmaya gelmiş birine nasıl kendimi anlatayım. O bilmiyor ki derdimi benim gibi düşünsün. Bilse düşünür müydü onu da bilmiyorum da, neyse senin de derdin var ki okuyorsun. Beni geç, ben... Ben bildiğin gibiyim işte. Normal ben gibiyim, her zamanki ben. Ne olabilir ki her zamanki benim. Tanıdığım insanlara tanımadığım yerlerden bakıyorum.
Kitabı çok beğendim. Açıkçası herkese tavsiye ederim. 12 liseli arkadaş metroyla okula giderken deprem oluyor ve yer altında mahsur kalıyorlar ve yer altındaki zamanlarını nasıl geçirdiklerini anlatıyorlar. Tabi ki ölenler oluyor son olarak beste ve oğuz adlı karakterimiz kalıyor. Tam kurtarılmaya 1 dakika kala oğuz bestegül'ün dizinde ölüyor. Gerçekten güzel bir hikayeydi ama sonunun hüzünlü bitmesi beni gerçekten üzre hatta ağlattı bile diyebilirim. Tavsiye ederim güzel bir kitap açıkçası. Benim kitaptan çıkarımım şu ne olursa olsun azimli olmamız ve hiç bir zaman umudumuzu kaybetmemiz... 
Helin Hira 
Yere Yakın Yıldızlara Uzak 
Emine Tavuz
Karşılarında oturan kızlara birşeyler anlatıyorlar. Ben anlatmak, filan falan demek istemiyorum. Sonum geldi Olric. Kendime yeni bir önsöz yazmak istiyorum. Yeni bir dil yaratmak istiyorum. Beni kendime anlatacak bir dil. Çok denediler, efendimiz. Allah’tan, ne denediklerini bilmiyorum, Olric
Sayfa 168 - İletişim Sinan Yayınları Üçüncü Bölüm
Artık yaşamak istemiyorum Olric. Onların istediği gibi yaşamak istemiyorum. Başım dönüyor Olric. Sabahtan beri hiçbir şey yemediniz efendimiz. Şimdi de içiyorsunuz. Onlar da içiyorlar Olric. Karşılarında oturan kızlara bir şeyler anlatıyorlar. Ben anlatmak, filan falan demek istemiyorum. Sonum geldi Olric. Kendime yeni bir önsöz yazmak istiyorum. Yeni bir dil yaratmak istiyorum. Beni kendime anlatacak bir dil. Çok denediler, efendimiz. Allah’tan, ne denediklerini bilmiyorum, Olric. Hiçbir geleneğin mirasçısı değilim. Olmaz, diyorlar. İsyan ediyorum. Az gelişmiş bir ülkenin fakir bir kültür mirası olurmuş. Bu mirası reddediyorum Olric. Ben Karagöz falan değilim. Herkes birikmiş bizi seyrediyor. Dağılın! Kukla oynatmıyoruz burada. Acı çekiyoruz.
Sayfa 541
Oysa ben de ona olan duygularımı kendisine itiraf etmemiştim henüz. Evet, defterlerimin her sayfasına onun adını, adresini yazıyordum durmadan, ama ona beni düşündürmeyen, görünürde etrafımı onunla dolduran fakat onu hayatıma sokamayan bu anlamsız satırlara baktıkça, cesaretim kırılıyordu, çünkü onlar bana, kendilerinden haberi bile olmayan Gilberte'i değil, kendi arzumu anlatıyorlar, bu arzunun tamamen kişisel, gerçekdışı, can sıkıcı ve iktidarsız bir şey olduğunu söylüyorlardı. Gilberte'le bir an önce görüşmemiz ve karşılıklı aşkımızı birbirimize itiraf etmemiz lazımdı; bu itiraf yapılıncaya kadar, aşkımız başlamış sayılamazdı. Hiç şüphe yok ki, benim onu görmek için sabırsızlanmamın çeşitli nedenleri, olgun bir erkeğe o kadar zorlayıcı görünmezdi. Daha ileriki yaşlarda, hazlarımızı üretmek konusunda öyle ustalaşırız ki, bir kadını, benim Gilberte'i düşündüğüm gibi, kafamızdaki görüntünün gerçeğe uygun olup olmadığına aldırmadan düşünmekten aldığımız hazla, onun bizi sevdiğinden emin olmaya ihtiyaç duymaksızın onu sevmenin hazzıyla yetiniriz; hatta daha güzel bir çiçek elde etmek için birçok başka çiçeği feda eden Japon bahçıvanları gibi, söz konusu kadının bize eğilimini daha canlı tutabilmek için, ona olan eğilimimizi kendisine itiraf etmekten duyacağımız hazdan vazgeçtiğimiz olur.
Akış Sevinci
Her arayış hakikat sevgili
Cümle kavuşmalar yalan
Var olmak zamana karşı yarış ya da bitimsiz bir koşu
Sürekli uzaklarla anılan o ezeli yolcunun ardından
Bildim, sevinç çiğnediğim yolda bir yakınlık duygusu yalnızca
Veya bir yakın temas umudu ve belki de hepsi bu
Tuz dökmekmiş yaraya, buymuş diyorlar serencam, ne gam
Sana yürüyorum işte, durmak
O zamandan beri kendime gelemedim. Emekli ihtiyarlar gibi herkese ağrılarımdan yakınıyorum. Şakaya getirerek söylüyorum
tabii. Herkesle birlikte gülüyorum durumuma. Daha doğrusu, güler gibi yapıyorum. Benimle birlikte oldukları zaman
genellikle gülerler. Öyle alıştırmışım. Kimi görsem, seni andık geçen gün: bilsen ne kadar güldük, der. İki yıl önce,
birlikte içerken ne demiştin, hatırlıyor musun? diyorlar.
Hatırlamıyorum. Onlar hatırlıyor. Tekrar anlatıyorlar. Anlatırken bile dayanamayıp gülüyorlar. Ben gülecek bir şey göremiyorum ortada. Duruma uygun bir söz etmişim: eskimiş, geçmiş. Üstelik böyle aptalca bir söz söylemiş olduğum için utanıyorum. Aklı başında bir insan, beni bu arkadaşlarımdan öğrense kim bilir ne can sıkıcı bulur. Ben de
öyle buluyorum. Bana böyle birinden bahsetseler, tanışmak
bile istemem. Ciddi konularda karşıma yalçın dağlar gibi
çıkan insanlar, gülmeye sıra gelince teslim oluyorlar hemen. Bu işi de bana bırakıyorlar. Sen de bununla teselli et
kendini, diyorlar herhalde. Bu ayrıcalığı bana verenler cahil
insanlar tabii. Bilgiçler bu mesele üzerinde durmuyorlar bile. Ya da güldürme hevesimi alay konusu yapıyorlar. Dergide herkes bir işle meşgul oluyordu; herkes bir işten anlıyordu; herkes bir işten sorumluydu. Bana da espri uzmanı adını taktılar. Güldürmek isterken gülünç olmak. Ancak benim başıma gelir böyle acıklı durumlar. Beni yanlarında dolaştırdıkları için onlar adına utanıyorum. Gene de gülüyorlar sözlerime. Aptalca buldukları için gülüyorlar elbette.
Fakat gülerken sanki öyle değilmiş gibi davranıyorlar.
Sayfa 591Kitabı okudu