BİRBİRİNİZİ BULUN
Doğru olduğunu düşündüğünüz şeye dört elle sarılın. İşe oradan başlayın.
Rastlantılar, keşifler, büyük grev dalgaları, depremler:
Her olay bu dünyadaki varoluş biçimimizi değiştirerek hakikat üretir. Öte yandan bizde ilgi uyandırmayan, bizi etkilemeyen, bizleri bir şeyler yapmaya itmeyen yorumlar artık hakikat diye adlandırılmayı hak etmezler. Her hareketin, davranışın, ilişkinin ve durumun altında bir hakikat yatar. Bu hakikati görmezden gelip durumu idare etmek, çağımızda pek çok insanın çıldırmasına neden olmuştur. Aslında her şey birbirine bağlıdır. Büyük bir yalanın içinde yaşıyor olmak hissi de bir hakikattir. Ama bu boş verip geçilemeyecek bir meseledir, hatta işe tam da oradan başlamak gerek. Hakikat, dünyayı görme biçimi değil, bizi indirgenemez bir biçimde dünyaya bağlayan şeydir. Biz hakikate tutunamayız ama o bizi taşır. Birey olarak beni yapar ve yıkar, birleştirir ve çözer; pek çok şeyle arama mesafe koyarken aynı deneyimi yaşayanlarla da yakınlaştırır. Hakikate bağlılığından dolayı yalıtılmış birey kendisi gibi birilerini bulmasının önüne geçilemez. Aslında, her isyan süreci vazgeçmeyi reddettiğimiz bir hakikatle başlar. Hamburg'da 80'li yıllarda, İşgal Evlerinde yaşayan birkaç kişi, oradan sadece cesetlerinin çıkarılabileceği noktasında kararlılık göstermişti.
Sayfa 77Kitabı okuyor
Hazreti Musa gibi Tanrı'yla konuşmak isterdim. "Gençleri affet" derdim ona. Sonra usulca eklerdim. "Beni de affet." "Affedemememi affet benim."
Vahşetim için, ahlaksızlığım için, bir bıçağın kadın tenine değişini görmekten aldığım haz için, ihtiraslarıma kendimi delice bir arzuyla bıraktığım için, günahlardan hoşlandığım için affedilmemi istemezdim. Affedemememi affetmesini isterdim sadece. Ve, gençlere iyi davranmasını.
A
Ben annemden niçin gittiğini bildiğim için nefret ediyorum. Biliyo- rum, çünkü o benim içimde."
Lee ayağa fırladı. "Sakın!" dedi sertçe. "Duydun mu? Sakın bir daha görmeyeyim. Elbette içinde taşıyor olabilirsin. Herkes taşır. Ama ötekini de taşıyorsun. Bak, kaldır başını! Bana bak dedim!"
Cal başını kaldırıp bitkin bir tonda, "Ne istiyorsun?" dedi.
"Ötekini de taşıyorsun içinde. Dinle beni! Öyle olmasan, taşıyor muyum diye merak bile etmezdin. İşin kolayına kaçma sakın. Ken- dine atalarını mazeret göstermek çok kolaydır. Sakın ha, senin böyle bir şey yaptığını görmeyeyim! Şimdi bana dikkatle bak ki unutma- yasın. Her ne yaparsan yap, sen yapmış olacaksın, annen değil.
Sayfa 489
dünyaya kendimden bir şeyler veremiyordum. Kendimi kendime saklıyordum. Bu duruma kimse daha fazla dayanamazdı. Kendime acımak istedim. Mutlak bir ümitsizliğe düşmek istedim. Belki tam düştükten sonra çıkmak kolay olurdu. Fakat, bütün bu düşündüklerimin, kelimelerden ibaret olduğunu biliyordum. Hayır, ben adam olmazdım. Gerçek bir acı duyduğumdan bile kuşkum vardı. Ben ucuz bir romandım. Kelimeler bile yanyana gelerek beni tanımlamak istemezlerdi. Ne olurdu benim de kelimelerim olsaydı? Bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. Binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydı! Çok insan için söylendi ama, sana da uygulanabilir denilseydi. Kendime gerçekten acıyabilseydim, gerçekten ümitsiz olsaydım. Sonra yavaş yavaş, adım adım doğrulurdum. Başımdan geçenleri ilk gününden başlayarak yeniden düşündüm uzun süre.
Geç kalmıştım.
Burada paslanıp gidiyordum; hafızam paslanmaya başlamıştı bile.
Beni gördüğüm adalet terazisinde, hak arayan kalabalıkta an, ölümü tanıdım tanrıyı gözlerinde bildim. Ne uzağı ne de yakını görebilirim.
Görmediğim şeyde gözlerimi bekletirim ey beklenen efendi
yanındadır bütün düşlerin muştusu .
Sayfa 77 - E-KitapKitabı okuyor
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022224,5bin okunma
Son itiraf
Seneler geçti, sevgili Manuel Valadares. Bugün kırk sekiz yaşındayım ve bazen kendimi hasrete öyle kaptırıyorum ki hala çocuk olduğumu zannediyorum. Her an ortaya çıkıp bana sinema yıldızı kartları ya da misketler getireceksin sanki. Hayatın şefkatli yanını bana sen öğrettin, sevgili Portuga. Bugün çocuklara misketler ve kartlar dağıtmaya çalışan benim, çünkü şefkat olmayınca hayatın pek değeri kalmıyor. Şefkat göstermek beni bazen mutlu ediyor, bazense yanıltıyor, ki bu ikincisi daha sık oluyor. O günlerde, yani beraber geçirdiğimiz günlerde, henüz hiç duymamıştım, uzun yıllar önce bir Budala Prens' in gözlerinde yaşlarla bir sunağın önünde diz çöküp ikonlara sorduğu şu soruyu:
"KÜÇÜCÜK ÇOCUKLARA HER ŞEYİ NEDEN ANLATMAK GEREK?" Hakikaten de sevgili Portuga, bana her şeyi çok erken anlattılar.
Hoşça kal!
Ubatuba, 1967
Sayfa 183 - Can YayınlarıKitabı okudu
bach’ın donuna tükürür, çükünü koparırdım
oyalarla, nazar boncuklarıyla süsler
kütüphaneme asardım, korusun diye beni şeytandan
belki doğmamış olurdun sen daha, büyümemiş.. belki..
hiç şefkat görmemiş, şeftali reçeli tatmamış uygarlıklar gibi
karagöz intiharlarıma hacivat taklidi yapardın, aldanırdım
hiç bayram harçlığı almamış bir tanrı silueti gibi
ağlardın, gizlenirdin belki de bir köşede kendi içine
oysa yoktu ki köşeleri o üçgenin
dudaklarınla dudaklarım, sözcüklerimiz arasındaki üçgenin
ağzına sıçayım ki sevdim ben
böyle en önce, eperken genç ölmeyi
ve hasretimi ve memleketimi
bereketi ulan bereketi
beklentilerimi, beklemeyi sevdim hep...
"Hiç mi özlemiyorsun beni?" dedim.
"Korkuyorum" dedi.
"Sen beni o kadar çok sevdin ki, o yüzden korkuyorum."
Onu kafamda çok yüceltip büyüttüğümü, bunun sonucunda muhtemel bir hayal kırıklığı yaşayacağını, bu hayal kırıklığıyla baş edecek gücü olmadığı için de ne yapacağını bilemediğini söyledi.
aynen ya
— Ben hiçbir şey olmak istemiyorum. Bende serseri ruhu var. Beni sevmek
isteyen, olduğum gibi kabul eder.
Madde bir: Ben hiç de "Tanrı'nın suretinde ve onun benzeri" olarak yaratılmış değilim. Ben hiçbir şey bilmem, elimden hiçbir şey gelmez, üstelik iyi bir insan da değilim! Evet, değilim! Madde iki: Tanrı benim neler çektiğimi bilmiyor ya da biliyor, ama yardım edecek gücü yok ya da biliyor, ama yardım etmek istemiyor. Madde üç: Tanrı her şeyi bilen değil, her şeye gücü yeten de değil, acıyıcı ve esirgeyici hiç değil. Sözün özü, Tanrı diye bir şey yok! Tanrı, bir uydurma, her şey, bütün hayat uydurma! Kimse beni kandırmaya kalkmasın!
Sayfa 74Kitabı okudu
Dinlemem albayım. Sonra beni de dinlerler diye çok dinledim. Şimdi sıra bende. Buraya konuşmak için geldim.
Rüzgar tarasın saçlarımı
Yağmur yıkasın
Güneş ısınsın
Toprak bağrına bassın
Deniz uyutsun
Öksüz kaldı demesin hayat
Beni de büyütsün.
Gözlerim yaşlanır sen yine de gitme
Sözlerin taşlanır sen yine de söyle
Ellerin göğsümde, yak beni yakabildiğin yere
Ama ben her an gidebilirim.