eskiden bir sesim
vardı benim;
şimdi uzakta.
çınlar belki
bir köprünün altında.
yitirdiklerim de oldu
kazandıklarımın yanında.
eskiden bir yüreğim
vardı benim;
şimdi uzakta
çarpar belki
bir çocuğun odasında.
yitirdiklerim de oldu
kazandıklarımın yanında .
bir ben kaldım şimdi
tek yakın bana .
ama ben eskiden de
hep böyle
yalnız çıkardım yola. 
Metin Altıok
Kendimden Uzak Bir Yerde
وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْاِنْسَ اِلَّا لِيَعْبُدُون
Ben cinleri ve insanları, ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.(Zâriyat süresi 56.ayet)
"Cenab-ı Hâk bu dershaneyi (dünyayı) Semada sayısız galaksiden,yıldızlardan insan için inşa etti.İnsana bir mektep olarak halketti"
Osman Nuri Topbaş
Şimdiye kadar dünya'ya dair bir çok tanım bir çok fikir düşmüştür zihnime fakat hiçbiri gönlüme nakşetmeyi unuttuğum şu ayetin ardından gelen tanım kadar heyecan ve sürûr vermemişti.
Genelde dünya kelimesinin içinde bulunduğu cümleler acılarımızı,gurbet ve yalnızlığımızı perçinlerken bu ibretli bakış müslümanın rahmet nazarına misal olurken "özel" olduğumu Şeyh Galib'in "zübde-i âlem" ifadesini hatırlattı...
Sayısız galaksi içinde bizim için dünyayı seçip, vâr eden Rabbim...demek ki dünyadan bunca öfkeyle bahsetmek hadsizliğin bir nişanesiymiş.
Arka planda tüm düşüncelerime eşlik eden Sedat anar'ın eserinde yorum kısmında gördüğüm
“Teberrî etmedikçe tevellî olmaz." cümlesi
Ve Sevgili Rasûl'ün "Esas hayat, âhiret hayatıdır." buyurmasıyla itidalde kalıp dünyayı sadece O'na giderken yürünmesi gereken yol,uzakliğin vereceği yakınlık, Rabbimin benim için yaratığı kulluk mekân'ı diye sevmenin gayreti ile
De ki;
Ya Rabbi!
Bizlere sunduğun her nimete ibret nazarıyla bakıp sevinip şükretmeyi.
Ahdimize sadık,kulluğumuzun bilincinde gafleti bertaraf edip şuurla mekteb-i alemden geçip sana yüzakıyla varmayı bize nasip et.
Her türlü nefsani, şeytani heveslerin şerrinden, nankörlük ve hainlikten sana sığınırım.
Amin..
Beni Güzel Bekle
Sonra düşünürüm öyle gece yarısı
Biliyorsun seni düşünebilirim ancak
Anlatmaya ne benim gücüm yeter
Ne de bu insanlar beni oturup dinler
Sonra susarım öyle sabahın dördü beşi
Biliyorsun susarak düşünebilirim seni
Şarkılar konuşur durur senin yokluğunu
Onlar ile gider ararım senin yolunu
Sonra giderim öyle bilmez saatini kimse
Biliyorsun insan her yerden ve herkesten gitmeli
Gelebilmek için her şeyine ve herkesine
Sen sadece beklemelisin beni, hep beklemeli..
Geleceğim
Yalnız olmaktan hiç gocunmadım şu güne kadar ama son zamanlarda o kadar fazla üstüme geliyor ki hayat... Gün boyunca mutluluk maskesini takmaktan yoruldum, güneş doğuyor ve bitsin diye debelenip duruyorum, gün bitince de güneş doğsun diye debelenip duruyorum. Hiç olmadığım kadar yalnız hissediyorum bu aralar (özellikle de bu gece) kendimi. Çok yoruldum. Biliyorum hayat engebeli bir yol ama ne yediğim yemek, ne içtiğim çay, ne de dinlediğim müzik zevk veriyor... Anlatmak istediğim o kadar çok şey olmasına rağmen sadece sarılmak yetecek biliyorum ama... Amaların ardına sığınıyorum hep, ama diyorum ve öncesinde söylediğim her ama her şey imha oluyor kendi kendine. Ne yaptığımı bilmiyorum. Neden yaşadığım tamamı ile bir meçhul. Adım atmak bile zor geliyor artık. Yataktan kalkıp bir bardak su almak zor gelir mi insana? Geliyor işte bunu kim anlar, kim dinler? Kime neyi anlatabilirsin?
Dinlediğim hiçbir şarkıdan bile zevk alamamak demek benim için çok kötü bir şey, ne bir kelime ne de bir cümle anlatmaya yetmez müziğe olan sevgimi, birisinin omzuna kafamı koyup saatlerce ağlayıp gözyaşlarımı silmesi yeter aslında...
Çok doldum, içimi dökmek istedim...
Çocukların yılda 3 saat kitap okudukları memleketimde aynı çocuklar yılda 190 saat boyunca bilmedikleri bir dili okuyor ve bilmedikleri kelimelerden korkmayı öğreniyor.
Din sizi tecavüzden korumaz, depremden, yangından, savaşlardan korumaz ve aksine savaşların neredeyse hepsi dinler yüzünden çıkmıştır.
-Benim tanrım senin tanrını döver !
Büyükler bile doğru düzgün kavrayamamışken çocuklara din öğretilmesinin yasaklanması lazım.
İnsanlığın temeli din değildir aksine dinin temeli insanlıktır.
“Hubb-i Fillah Buğd-ı Fillah” Seven, Söz Dinler
Dinimizde “Hubb-i Fillah Buğd-ı Fillah” vardır. Yâni sevdiklerini sırf Allah rızası için sevmek, düşmanlık ettiklerine de sırf Allah rızası için düşmanlık etmek demektir. Müslüman, Allah düşmanlarına düşman, Allah dostlarına dost olur.
“İmanın esası ve en kuvvetli alameti, hubb-i fillah, buğd-ı fillah, yani Allah için sevgi, Allah için buğzdur.”