Yalnız olmaktan hiç gocunmadım şu güne kadar ama son zamanlarda o kadar fazla üstüme geliyor ki hayat... Gün boyunca mutluluk maskesini takmaktan yoruldum, güneş doğuyor ve bitsin diye debelenip duruyorum, gün bitince de güneş doğsun diye debelenip duruyorum. Hiç olmadığım kadar yalnız hissediyorum bu aralar (özellikle de bu gece) kendimi. Çok yoruldum. Biliyorum hayat engebeli bir yol ama ne yediğim yemek, ne içtiğim çay, ne de dinlediğim müzik zevk veriyor... Anlatmak istediğim o kadar çok şey olmasına rağmen sadece sarılmak yetecek biliyorum ama... Amaların ardına sığınıyorum hep, ama diyorum ve öncesinde söylediğim her ama her şey imha oluyor kendi kendine. Ne yaptığımı bilmiyorum. Neden yaşadığım tamamı ile bir meçhul. Adım atmak bile zor geliyor artık. Yataktan kalkıp bir bardak su almak zor gelir mi insana? Geliyor işte bunu kim anlar, kim dinler? Kime neyi anlatabilirsin?
Dinlediğim hiçbir şarkıdan bile zevk alamamak demek benim için çok kötü bir şey, ne bir kelime ne de bir cümle anlatmaya yetmez müziğe olan sevgimi, birisinin omzuna kafamı koyup saatlerce ağlayıp gözyaşlarımı silmesi yeter aslında...
Çok doldum, içimi dökmek istedim...