Seni az tanıyorum…Az…
Sen de farkettin mi?
Az dediğin, küçücük bir kelime.
Sadece A ve Z. Sadece iki harf.
Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime var ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi… Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır! Belki de, seni az tanıyorum, demek, seni kendimden çok biliyorum, demektir. Bilmesem de, öğrenmek için her şeyi yaparım, demektir. Belki de az, her şey demektir. Ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir.
Bazen, benim için tamamen bilinmeyen nedenlerden dolayı, bir takvimi olsun isterdim. Hangi gün, ay ya da yıl olduğunu bilmediği gibi bir hisse kapılmıştım. En azından hangi yıl olduğunu bilmesi gerektiğini düşünüyordum.
Bunun nesi yanlıştı?
1947'de olduğumuzu bilmesi onu incitmezdi.
Ruhumun sularında ayaklarımı yıkıyorum,
Temizliyor çamurlarını ayaklarımın.
yapmamalıydım...yaptım !
yapmalıydım ....yapmadım !
yapsam mı... yapmasam mı.... bilemedim....
yaşlandıkça artıyor fiillerimdeki çelişkiler.
şehir ,kadın ve eylemler !
özneme baskın çıktı, yarattığım tüm zamirler
küçükken hep ;fötr şapkası olan erkekleri çok kibar
Tüm sarışınların en sıcak sarılışı ondadır bana göre..
"Nereye gidecek tüm bu ayak basmışlığın tozları ? diye naralar mı atıyordu?
Ama yok; kent ölümü özlemiş gibi şöyle seslendi ona:
"Bir afet-i devranı almaya geldim:
Sonsuzluğu armağan edeceğim sarışın sarılışına"
Beyoğlu'nun yalnızlığındaki kalabalığında,
Çicekler
