Bazı kitaplar vardir, seni tam anlamıyla gerçek hayattan koparır, kitabı anlatan karakter sanki sensindir, yada anlatılan karakter seni anlatır. İşte bu kitap seni tümüyle içine alan, birşeyleri düşünmeye zorlayan, keşke birşeyleri değiştirecek gücüm olsaydı dedirten kitap
Küçük dostlukları, büyük kelimelerle anlatan akıcı, çekici, merak uyandiran güzel bir eser. Okurken sık sık kendinizi ağlarken bulacaksınız. Radikalizmin ne kadar tehlikeli olduğunu, silah sesleriyle büyüyen çocukların barışı bilmediklerini okuyacaksınız. Kitabı okurken sürekli olarak bu olayların cidden yaşanıp yaşanmadığı aklıma geliyordu ancak ne fark ederdi ki bu olay belki yazarın başına gelmemişti ama mutlaka o bölgede yaşayan başka insanların hayatlarında bu olaylar vuku bulmuştu. Hazaralara yapılan soykırım, açlıktan ölen çocuklar, islam adı altında uygulanan zulümler, bunlar mutlak surette insanların başlarından geçmişti. Beni en üzen durum ise çocuklar, en günahsız olanlarımız, yaşadıkları şeyleri nasil unutucaklardi
Ufacik bir spoi vermeden bitiremem yorumumu
Kitabın başlarında Emir'den nefret etmiştim. Tahmin edersiniz ki daha başından ana karakterden nefret edince kitap bitmek bilmez ama öyle olmadı bir solukta okudum. Hasan benim için öyle masum bir karakterdi ki yaşadığı onca şeyi hiç haketmedi. Yinede Emir'i affedemedim. Hasan'ın yıllar sonra bile Emir'e olan bağlılığı beni daha çok kahretti. Hasan'ın vurulduğu sahnede gözlerimden yaşlar aktı, yinede kitabın sonunda çıkıp gelmesini bekledim.
Kitabi okuyun ve okutturun Herkesin okumasi gereken bir kitap
