Yine bir kahve içimlik bir Halil Cibran bırakıyorum buraya. Kısacık cümleler, minicik paragraflar dağlıyor yüreğimi.
En çok da “İfademde tutsaklaştırdığım her düşünceyi, yaptıklarımla özgürleştirmem gerek.” cümlesi işledi yüreğime. Zihnim bazen en büyük düşmanım, kuruntularım en büyük gardiyanım bu hayatta benim. En büyük savaşım hep kendimle kendi içimde.
Yeni yeni karşı çıkıyorum kendime, iç sesimi duymamayı yeni yeni keşfediyorum. Hayallerim ve ben ne güzel yol alıyoruz birlikte.
Eh haliyle bazen yoldan şaşıyorum o zaman hemen kısıyorum hayallerimin sesini iç sesime bir soruyorum vicdanım rahat mı diye¿
“Heh.” diyorum vicdan huzur içinde pamuklara sarmalanmışsa devam diyorum hayallere..
Yüreğimizin bahçelerinde özgürce dolaşmak dileğiyle.