“Benim savaşım artık kendimle. Başka birine ne kinim, ne öfkem ne de türevi düşüncelerim var. İnançlarımı sorgulamaya, pişmanlıklarımı onarmaya, kaybettiğim yolu bulmaya, içimdeki çocuğu bir şekilde yeşilliklerde koşturmaya çalışıyorum. Sizinle artık düşman bile olmayacağım.”
Benim savaşım kendimle.
Başka birine ne kinim, ne öfkem ne de türevi düşüncelerim var.
İnançlarımı sorgulamaya, pişmanlıklarımı onarmaya, kaybettiğim yolumu bulmaya, içimdeki çocuğu bir şekilde yeşilliklerde koşturmaya çalışıyorum.
Güçlü olmak istiyorum güçlü görünmek değil. Mutlu olmak istiyorum, mutlu görünmek değil. İyi olmak istiyorum iyi görünmek değil... Ne çok görüntüyle alâkalı her şey, görünene ait sanki yaşam. Hâlbuki görünmeyenin elinden akıyor zaman. Görünmeyenden alıyoruz tüm varlığımızı, yaratılışımızı.
Görünmek adına her şeye bürünüyoruz ve eziyoruz ayaklarımızın ve gururumuzun altında her şeyi. İnsan olmak adına insan olmaktan çıkıp var ediyoruz kendimizi. Güzel dışında hiçbir şeye yaşam hakkı tanımıyoruz. Güzellik de belli bir kesimce kısıtlanmış alana hitap ediyor. Herkesin güzel bulduğu şeyi sahipleniyoruz ruhsuzca. Samimiyet, merhamet ve değer yargılarını değersizleştiriyoruz sahip olmadığımız için.
Şöyle düşünüyorum da ben ötekileştirdiğiniz o kişiyim. Kimseyi kendi düşüncelerimin altında ezmeye çalışmadım. Kendi güzelliğimi kimsenin önünde bulmadım; gördüğüm her şey daha güzeldi benim için. Daha güçlü hissetmek için kimseyi de ezmedim. Ego savaşım bir başkasının yıkımı olmadı. Çocukluğumdaki gibi kalmayı istedim hep. Öylesine olduğum gibi, içimden geldiğince, çaba sarf etmemiş çocuk kalbimle. Neden iyi şeyler terkediliyor hep, neden olduğuna sahip çıkmadan olacağının peşine düşüyor insan.
Kavgam bitmedi, bitmeyecek hatta kendimle bile. Evrildiğim her şeye, herkese karşı çocuk yanım savaşta olacak. Ne zaman kendimden gitsem yine kendime doğru kosacağım. Çocuk adımlarımla, çocuk şarkılarımla, çocukken sevdiklerimle. Şimdi nasılım bir yanım hâlâ o günlerimden kalma, bir yanım büyüyor bir yanım eksik ve o çocuktan eksilmiş...🦉✍🏻
00.15
“Benim savaşım artık kendimle. Başka birine ne kinim, ne öfkem ne de türevi düşüncelerim var. İnançlarımı sorgulamaya, pişmanlıklarımı onarmaya, kaybettiğim yolu bulmaya, içimdeki çocuğu bir şekilde yeşilliklerde koşturmaya çalışıyorum. Sizinle artık düşman bile olmayacağım.”
Şiir
Korkuyorum Ruveyda sonlardan.
Ama en büyük korkum en sonlardan.
Bilirim sonlar başlangıç diye doladık dilimize. Ama korku işte umut gibi var edemiyor insanı. Yokluğa hapsoluyorum gri gecelerin koynunda .Uğuldayan köpek sesleri çarpıyor kulağıma
Ve yüreğimin derinden ürpertisi sarsıyor bedenimi .Korkmuyorum ne yalnızlıktan ne terk edilmekten .Ne ihanetten korkuyorum ne de uslanmaz menfaatçilerden
Benim korkum kendimle Ruveyda
Savaşım da kendimle barışım da
Nurullah Genç
