331 syf.
·
Puan vermedi
Kendini işe güce vermek; herkesin içinde bulunduğu samimiyetsiz ve ruhsuz ortamdan kaçınma biçimi vardır. Benimde dahil olduğum bu grup içine düştüğü bu boşluğu işine kendini adayarak gidermeye çalışmaktadır.
Kitaplığa bakınırken benimde payıma bu not düştü kim bıraktıysa içine Allah razı olsun .
Bana ikaz olunmuş gibi ❤️🩹
Benimde herkes gibi kaygısız, sevinç dolu bir yaşantıya hakkım yok mu? diye soruyorum.
Bende herkes gibi günlük sevinçlerin, heyecanların akışına kapılıp gidemez miyim?
Neden olaylar benim üzerimde silinmez izler bırakıyor?
Sayfa 414 - MetinKitabı okudu
Çok eskiden beri hiç ama hiç kimsem olmadı, diğer herkesin bir kimsesi oldu, benim olmadı, hiç değilse ben olmadığını biliyordum, diğerleriyse hep benimde bir kimsem olduğunu öne sürüyorlardı durmadan, seninde bir kimsen var diyorlardı, oysa ben kesinlikle emindim birinin olmadığına, belkide bu düşünceydi egemen olan, mahveden, kimseye gereksinim duymamam yani. Ben bir insana gereksinimim olduğunu sanıyordum, bugün bile öyle sanıyorum. Gereksinimim yoktu, dolayısıyla da kimsem yoktu. Ama doğal olarak bir insana gereksinimiz vardır, yoksa kaçınılmaz biçimde benim şimdiki durumumda buluruz kendimizi: yorucu, dayanılmaz, hasta, kelimenin tam anlamıyla imkansız. Ben hep tamamen yalnız kalarak, herhangi bir insan olmadan zihinsel çalışmamı sürdürürüm sanıyordum, bunun yanılgı olduğu ortaya çıktı, ama gerçekten de birine gereksinimimiz olduğu da yanılgıydı, bu iş için bir insana gereksinimimiz var ve gereksinimimiz yok ve bazen gereksinimimiz oluyor bazen de olmuyor ve bazen oluyor bazen olmuyor aynı zamanda, bu gerçeklerin en saçması şimdi, bugün gene kafama dank etti; birine gereksinimimiz var mı yoksa gereksinimimiz yok mu hiç bilemeyiz ya da aynı zamanda birine gereksinimimiz var mı yok mu ve hiçbir zaman gerçekte neye gereksinimimiz olduğunu asla bilmediğimiz için mutsuzuzdur ve dolayısıyla istediğimiz ve bize doğru görünen anda zihinsel bir çalışmaya başlayamayız.
Sayfa 22 - evet bugün yine kafama dank ettiKitabı okuyor
Benimde böyle bir gece yürüyüşüne ihtiyacım var.
Gece sokaklara çıkıp uzun uzun yürümezse kafası, hayal gücü, düşünceleri zayıflıyordu.
Sayfa 285 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
Benimde :)
En önde ilerliyordum. Ata binmek benim için tutkulu bir zevkti. Soğuk hava ıslık çalarak yüzüme çarparken kanımın, yaşam ateşini gevşeyen bedenime yayarak belimden yukarı yükseldiğini hissediyordum. Sabah havası harikaydı. Önceki gecenin nemi hâlâ hissediliyor, işlenmiş toprağın nefesi, çiçekleri açmakta olan çayırların kokusu duyuluyordu. Aynı zamanda çevremizde, atların burun deliklerinden dışarı üfledikleri soluklarının nemini hissediyorduk. Uyuşuk ve uyku sersemi olan bedeni silkeleyen, yoğun bir sisten çekip alır gibi canlandıran bu ilk sabah koşusu her zaman hoşuma giderdi.
Sayfa 59
benimde ağır gelecek cümlelerim var da söyleyecek acımasız bir kalbim yok.
Benimde ağır gelicek cümlelerim var da, söyliycek acımasız bir kalbim yok.
Ben yoktum; hatta ben yokum, olmadım diyemeyecek bir yerdeydim; kelimeler bile yan yana gelerek beni tanımlamak istemezlerdi. Ne olurdu benimde kelimelerim olsaydı; bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. Binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydı!
Sayfa 66Kitabı okuyor
