Fatoş
@benimolsunmu
Gitmek başlı başına dokunanlı bir şey. Hele de arkada kalıp gidişini izliyorsan birisinin, onunla ilgili son görüntü belirgin sırt çizgileri oluyor. Her adımda açığa çıkan tabanlar, bundan böyle yokluğa, hiçler ülkesinin topraklarına basacakmış gibi geliyor insana. Dünyanın her köşesinde aynı otlar bitiyor halbuki. Değil mi ki duran kendinde duruyorsa öylece, giden de kendine yürüyor yollarını. Kimse kendini ben yitiğim diye tanıtmıyor da. Yitik dediğin, geride kalanları olduğu yere sıkıştıran insan boşluğu, hep ten kokan bir yatak.
Sayfa 118Kitabı okudu
Yavaşlığın büyümeni hızlandırıyor aslında. Bazen ağaçtan uzayan bir sürgünü ilgiyle seyrederken varoluşunu iliklerinde hissediyor, hissettiğin an yitirmiş oluyorsun varlığını. Işık çakılı varlık…
Sayfa 88Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Ağaç bu. Hep başka türlü eyliyor insandan.
Unutmuyor
ama hiçbir şey
hatırlamıyor da.
Sayfa 84Kitabı okudu
Meğer bilmek bir bakıma kendinde bulmaktı.
Sayfa 57Kitabı okudu