“Belki on dakika daha yürüyüp birden durup bu şehir ne kokuyor, İstanbul ne kokuyordu, sevgilimin kokusu neydi, şimdi ne kokuyoruz diye içimden geçirdim. Üzülünce oluyor bunlar hep. Çaresiz hissedince…”
Halil Yörükoğlu ne yazsa okurum dediğim bir yazar. Keşke Yüzüme Baksanız favori kitabımdı ama #şuansaatkaç ‘ta favori kitaplarım arasına girdi.
Göç ve göçmenlik öyküleri okuyoruz kitapta. On dokuz öykünün temelinde gurbetin acı yüzünü görüyoruz. Umuda çıkılan yolculukta yaşama tutunma çabasına, yurtsuzluğun yaratmış olduğu o ağır çaresizliğine tanıklık ediyoruz öykülerde. Amerika hayalinin pek de umulduğu gibi olmadığını gurbette yaşayan insanların iç dünyasına şahit olunca anlıyoruz.
Kitapta en sevdiğim şeylerden biri birinci tekil şahıs diliyle yazılmış olması. Böylelikle sohbet edercesine bir anlatıma sahip öyküler.
Yazarın “İnsan nerelidir?” sorusunu düşündüğümde kendime verdiğim cevaplar beni şaşırtsa da bir nevi yüzleşme yaşamamı da sağladı. Belki karmaşık gelmiştir sözlerim bunun için kitabı okumanız gerek..
Ülke ve aile özlemi, çocukluk günleri, yaşama tutunma mücadelesi…
Doğduğun yer mi memleketindir yoksa doğduğun yer mi?
Yazarın kalemiyle tanışmayan çok şey kaçırıyor benden söylemesi..
