"Yürekler birbirine tutulmuş aynalar gibiydi hayatta. Hepsi yan yana ve iç içe sıralanmıştı. Ama insan ne bilsin, kendini tek sanır; kanını yalnız akıtmaya, yarasını yalnız sarmaya, sancısını bir başına çekmeye çalışırdı. Halbuki bir başkasının içini açsa, bir görse orayı, yalnız olmadığını anlayacaktı"
Bu kitaptan sonra Nermin Yıldırımla başka bir seviyeye geçtik. Çok etkileyiciydi çok vurucuydu. 60larda biri Almanyada biri Türkiyede olan iki kız kardeşin mektuplaşmasını okuyoruz. Hem o zaman yaşanan Nazilere yapılanları ayrıca İstanbulda yaşananları okuyoruz hem de iki kardeşin her hissini içimizde hissediyoruz. Kendimizden parça buluyoruz her satırında. Külliyatını tamamlarım umarım Nermin Yıldırım'ın o yoldayım da zaten ama içten içe eminim ki hiçbir şey bu kitap gibi olamayacak da.
