Kış Işığı (1963) Yönetmen: Ingmar Bergman
“Tanrı yoksa şayet, bu bir fark yaratır mı? Yaşam nasıl da anlaşılır hale gelir. Nasıl da rahatlarız. Ve ölüm ansızın yaşamın nihai sonu olur.”
‘Hayat doğaüstü olayları içermeden de yeterince karmaşık.’ Kış Işığı/Ingmar Bergman
Bergman, Luteryen bir papazın oğlu olmasının getirdiği disiplinli ve katı bir aile ortamında büyümenin etkilerini filmlerinin çoğunda gösterir. Buna bir de dinin derinlikli sorgulanması eklenince filmleri bir başyapıta dönüşmüştür. Örneğin ‘Yedinci Mühür’ (1957) filminde “Benim tüm hayatım manasız bir arayışmış.” diyen şövalyenin sorgulayışı, gerçek hayatta Bergman’ın hakikatte söylemek istediğidir. Hayatı boyunca Tanrı’ya inanmak veya inanmamak arasında gelgitler yaşayan sanatçının bu iç çatışması, içine girdiği dini bunalımdan kaynaklanır. Nitekim filmlerindeki kahramanlar, bir türlü teslim olmayı başaramazlar. Onun “Winter Light / Kış ışığı” (1962) adı verilen filmi böylesi dini bunalımların melankolilerin ve Tanrı temasının derinlemesine işlendiği bir başyapıttır.
Sayfa 24
Anneannem sehpanın yanındaki koltukta oturuyordu. Ufak tefek ve dimdikti. Sağ işaret parmağında bir dikiş yüksüğü vardı, kimi zaman cilalı sehpanın üzerine yüksüğüyle vurarak söylediği bir sözcüğü vurguluyordu. Her zamanki gibi karalar içindeydi, ak yakasında da bir broş vardı. Gündelik önlüğü mavi üzerine beyaz çizgiliydi, gür ak saçları güneş ışığı huzmesinde parlıyordu. Bir kış günüydü, sobadaki ateş gürüldüyordu ve pencereler buz çiçekleriyle süslenmişti. Cam fanusun içindeki saat oniki kez sert sert vurdu, çoban kızı, çobanı için dansetti. Girişteki sundurmanın önünden bir kızak çanlarını çıngırdatarak geçti, koşum hayvanları kaldırım taşlarına süründü, ağır toynak sesleri yankılandı.
